Εκλογές δεν είναι μόνο οι δημοτικές ή οι περιφερειακές, είναι και και οι ίδιας (αν όχι μεγαλύτερης) ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου, στις οποίες ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν δίνουμε τη σημασία που τους αρμόζει. Ας το ξεκινήσουμε από εκεί το θέμα, γιατί σε ποσοστό πάνω από 81% – κατά μέσο όρο – οι νόμοι που ισχύουν στις χώρες της ΕΕ δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο από “εναρμονίσεις” ευρωπαϊκής νομοθεσίας στα εθνικά δίκαια.
Απουσία λοιπόν του Alexis έγινε χθες το βράδυ στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας το πρώτο ντιμπέιτ για την οικονομία μεταξύ των υποψηφίων για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ο Alexis ήταν ο μεγάλος απών ενώ παρόντες ήταν άλλοι …αστέρες.
Αναλυτικά:
Ο Βέλγος Γκι Φερχόφσταντ, 61 ετών, (γραφειοκράτης και πρώην υπουργός, πρωθυπουργός κλπ κλπ), υποψήφιος των Φιλελεύθερων Δημοκρατών για την προεδρία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ευρωπαϊστής μέχρι το κόκκαλο, με θέσεις υπέρ της ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης (“we need a European government, a European comission that has the lead” ήταν αυτό που είπε χθες και τα λέει ΟΛΑ).
.
Ο Μάρτιν Σούλτς, πρόεδρος από το 2012 του Ευρωκοινοβουλίου και υποψήφιος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών – στην Ευρώπη έχει ακόμη…!
.
Η (ανατολικο)Γερμανίδα Φρανζίσκα Μαρία Σκα Κέλλερ, που κατεβαίνει υποψήφια με τους Πράσινους, γεννημένη το 1981. Η υποψηφιότητά της “βγήκε” μέσα από διαδικτυακή ψηφοφορία. Αυτή μίλησε για την ανάγκη επένδυσης στο μέλλον, επένδυσης στην πράσινη τεχνολογία, και στη δημιουργία θέσεων εργασίας από τις οποίες οι άνθρωποι θα μπορούν να ζήσουν και να του δίνουν προοπτική.
.
Και τέλος ο … αέναος πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου (19 χρόνια είναι αυτά!!) 59χρονος Ζαν Κλοντ Γιούνκερ από το Λουξεμβούργο, υποψήφιος με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Έμπειρος αλλά με θέσεις που αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη – όπως τότε που έλεγε για ευρωομόλογα (στην αρχή της “κρίσης”) και σήμερα δεν θέλει ούτε να ακούει για αυτά.
.
Ο Γκι Φέρχοφσταντ, επανέλαβε πως, όχι με την επέκταση της γραφειοκρατίας και τη δημιουργία ενός υπερκράτους, αλλά με τη δημιουργία κοινών πολιτικών. Από την πλευρά της η Σκα Κέλλερ των Πράσινων υποστήριξε πως πρέπει να υπάρξει μια νέα «πράσινη συμφωνία» με νέους και κοινούς δημοσιονομικούς κανόνες στην Ε.Ε.
.
Από αυτά που είπαν μπορεί κανείς να σταθεί σε πολλά, αλλά δεν είναι να πιστέψει τίποτε – αναμένονται φυσικά και οι θέσεις του Alexis – αφού οι 3 (πλην της κοπέλας των Πρασίνων για την οποία δεν ξέρουμε και πολλά) έχουν υπηρετήσει με συνέπεια και πίστη μια Ευρώπη που κάθε άλλο παρά Ευρώπη των λαών είναι. Των τραπεζών ίσως.
Όλοι τους λίγο ή πολύ υποστηρίζουν τη δημιουργία μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης – εξαρτημένης από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών – και με νέους κανόνες που θα είναι ακόμη πιο περιοριστικοί για τα κράτη-μέλη τα οποία θα χάσουν πολλά αν η ομοσπονδιακή Ευρώπη γίνει πραγματικότητα (ας πούμε, τι θα γίνει με το διαίωμα του βέτο των “μικρών”;).
Είναι να φοβάσαι όταν ακούς τέτοια, να ανησυχείς όταν βλέπεις και το γεγονός της … ανικανότητάς τους να προβλέπουν (όπως πχ με το ευρώ – ο Γιούνκερ ήταν από τους πρωτοστάτες της δημιουργίας του, για το οποίο λόγω αλαζονείας και ανικανότητας (;) δεν υπολόγισαν σωστά και δεν προέβλεψαν ούτε καν την πιθανότητα να θέλει κάποιος να βγει από αυτό ή έστω να τον πετάξουν έξω!).
.
Μίλησαν για την κρίση, τα ευρωομόλογα, για την Ουκρανία, ενώ σε κάθε αποστροφή του λόγου τους τόνιζαν “την ανάγκη” για ακόμη μεγαλύτερη σύγκλιση των κρατών – μελών. Άλλος το έλεγε στα ίσια, άλλος συγκαλυμμένα, το τελικό συμπέρασμα ήταν ότι όλοι, λίγο ή πολύ, ήταν υπέρ μιας πορείας προς τις Ηνωμένες (αλλά όχι ισότιμες) Πολιτείες της Ευρώπης.
.
Πόσο όμως ευνοεί την Ελλάδα μια τέτοια Ευρώπη – και μάλιστα τώρα, που η Ελλάδα είναι με την πλάτη στον τοίχο, τα συμφέροντά της δεν συμπίπτουν σχεδόν ποτέ με αυτά των μεγάλων (που κάποια στιγμή θα εξαφανίσουν από τον χάρτη το δικαίωμα της αρνησικυρίας εντός της ΕΕ) και με τα οικονομικά της να τα διαχειρίζεται ξεκάθαρα η Επιτροπεία… ;