Πολλά ακούγονται εδώ και 2 ημέρες για την απόφαση της Μαρίας Βουλγαροπούλου, συμβούλου εκλεγμένης με το ψηφοδέλτιο του Μπάμπη Γκιόνογλου το 2010, να κατέλθει τελικά στις εκλογές του Μαΐου με το ψηφοδέλτιο του νυν δημάρχου Φώτη Δημητριάδη. Το “πολλά” σημαίνει και επικριτικά σχόλια αλλά και σχόλια που επικροτούν την απόφασή της αυτή. Η απόφαση όμως αυτή έχει δυο σκέλη που θα πρέπει, έστω και επιδερμικά, να τα δούμε λιγάκι.
Το πρώτο σκέλος είναι το προσωπικό, για το οποίο οφείλουμε να επισημάνουμε κάτι: η απόφαση ενός εκάστου για το που θα πάει, με ποιο ψηφοδέλτιο θα κατέβει στις εκλογές ή τι θα ψηφίσει είναι αποκλειστικά προσωπική του υπόθεση και δεν έχει ουδείς το δικαίωμα να πει οτιδήποτε. Ουδείς! Όποιος λέει τέτοια μπορεί άνετα να πάει μέχρι τη Βόρεια Κορέα, να ζήσει εκεί αγκαλίτσα με τον Κιμ Γιογκ Ουν και την υπόλοιπη παρέα του (ή αν δεν μπορεί τα μακρινά ταξίδια, ας πεταχτεί μέχρι τους ναζί της Ουκρανίας, που πέφτει πιο κοντά). Οπότε όλα τα υπόλοιπα είναι απλά οδοντόκρεμες.
Το πολιτικό όμως μέρος είναι τελείως διαφορετικό. Και αυτό γιατί από τη στιγμή που αποφάσισε να εκτεθεί εκ νέου στις εκλογές, αλλά με υποψήφιο και ψηφοδέλτιο που τη στιγμή αυτή είναι τυπικά απέναντί της, το πρώτο το οποίο όφειλε να κάνει η δημοτική σύμβουλος (προτού καν ανακοινώσει οτιδήποτε) ήταν είτε να παραιτηθεί είτε να ανεξαρτητοποιηθεί. Είναι πρακτικά αδύνατο να βρίσκεσαι με μια τέτοια κατάσταση.
.
Με ποια στάση θα περάσει το επόμενο 5μηνο, μέχρι τις 31 Αυγούστου και ειδικά μέχρι τις εκλογές του Μαΐου;
Αν ήταν δύσκολη ή εύκολη η απόφαση για τη συμμετοχή της στο ψηφοδέλτιο του Φ. Δημητριάδη, η ίδια το γνωρίζει και κανένας άλλος. Πολιτικά όμως τη στιγμή αυτή είναι (λίαν επιεικώς) εκτεθειμένη.