Οι 58, οι 68, οι Ελιές και ο δάκος, οι Νέες Μέρες, οι κάθε είδους Ενώσεις (για την Πατρίδα, για το Λαό ή για τον εαυτό τους), οι Καρυπίδηδες, οι Τατσόπουλοι, τα “Σχέδια Β” ή “Ω”, τα γιαλαντζί πλεονάσματα ή οι μαύρης απόχρωσης σωτήρες, οι “ανανήψαντες” που είδαν δυνάμει κυβερνητικό φως και μπήκαν, όλοι αυτοί τέλος πάντων – και συγνώμη αν ξεχνάμε κανέναν, ζητούμε συγνώμη! – ακόμη δεν έχουν καταλάβει πως πλέον το περιτύλγμα ΔΕΝ παίζει ΚΑΝΕΝΑΝ ρόλο.
Όπως κι αν τα βαφτίζουν τα νέα τους εγχειρήματα (που καλό δρόμο να ‘χουν) δουλειά δεν γίνεται. Το πρόβλημα δεν είναι τα ονόματα ή οι βαρύγδουπες διακηρύξεις. Το πρόβλημα είναι το ανθρώπινο δυναμικό με το οποίο γίνεται η προσπάθεια να χτιστούν όλες αυτές οι προσπάθειες (δυναμικό που στο μεγαλύτερο μέρος του είναι δοκιμασμένο, επικίνδυνο και αποδεδειγμένα αναποτελεσματικό για τον τόπο), …… το πρόβλημα είναι τα προτεινόμενα ξεπερασμένα μοντέλα (που δεν δίνουν διέξοδο στην Ελλάδα, που οι περισσότεροι την οδήγησαν εδώ που είναι σήμερα), το πρόβλημα είναι η αναζήτηση ρόλων – πολλοί έχουν μπει σε αυτή τη διαδικασία, ώστε να μην χαθούν από το πολιτικό σκηνικό.
Τελικά, το πρόβλημα είναι η ΜΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ των αναγκών του σημερινού μέσου Έλληνα πολίτη, του πληττόμενου από την “κρίση” που του ‘ρθε κατακέφαλα προ 4ετίας και η οποία (με βάση τα κάθε είδους Μνημόνια και “δανειακές” συμβάσεις) θα ταλαιπωρεί αυτόν και τους απογόνους του για τα επόμενα 50 χρόνια τουλάχιστον!
Υπάρχουν άνθρωποι ικανοί, που πλέον δεν ασχολούνται με την πολιτική. Οι φελοί επέπλευσαν για ένα διάστημα 40 ετών, καταπίνοντας τους ικανούς μέσα από μηχανισμούς και καταστατικά γραμμένα κατά παραγγελία. Πλέον οι φελοί πρέπει να το πάρουν απόφαση και να πάνε στα σπίτια τους για ξεκούραση (ή αλλού, αν η Δικαιοσύνη το κρίνει απαραίτητο) και οι ικανοί να επιστρέψουν ή να αναδειχθούν άλλοι, νεώτεροι αυτών που απογοητεύτηκαν…