του Γρ. Γιοβανόπουλου
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις εκτός από την συνήθη μέτρηση της «πρόθεσης ψήφου» , αποτυπώνουν με σαφήνεια (αν διαβαστούν βέβαια σωστά) τη ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού, την απογοήτευση των πολιτών και την αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων.
Αποτυπώνουν επίσης τον δίκαιο θυμό των πολιτών μετά από τόσα χρόνια ύφεσης και οικονομικής κρίσης. Ο θυμός αυτός εκφράζεται είτε με αποχή ή απέχθεια για την πολιτική και τους πολιτικούς, είτε με άνοδο των ακραίων, λαϊκίστικων ή περιθωριακών στοιχείων που επιθυμούν να μετατρέψουν την πολιτική σκηνή σε απέραντο δικαστήριο, ή στη χειρότερη περίπτωση σε ριγκ. Όχι βέβαια πως δεν χρειάζεται να πέσει βαρύς ο πέλεκυς της ανεξάρτητης δικαιοσύνης σ’αυτούς που δεν σεβάστηκαν το δημόσιο χρήμα και είδαν την πολιτική ως μέσον παράνομου πλουτισμού και όχι ως ανιδιοτελή προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.
Δεν μπορεί όμως η πολιτική ζωή του τόπου να ασκείται με όρους λαϊκίστικους, τραμπούκικους, περιθωριακούς, επικίνδυνους.
Η κρισιμότητα των στιγμών επιβάλλει ψύχραιμη και ουσιαστική αντιμετώπιση της κρίσης και των ιδιαίτερων παραμέτρων της. Θα χρειαζόταν βέβαια μια πανεθνική συστράτευση και προσπάθεια για τη σωτηρία της χώρας , όμως οι μικροκομματικές αντιλήψεις και πρακτικές δεν το επέτρεψαν. Έτσι είδαμε τους πρώην αντιμνημονιακούς όταν κέρδισαν τις εκλογές να υπερασπίζονται με πάθος το «κακό» μνημόνιο και να εφαρμόζουν πιστά τις «λάθος συνταγές» που ξόρκιζαν παλαιότερα. Είδαμε επίσης έναν εκ των σοβαροτέρων στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης να δικαιολογεί το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου, παρότι σ’ αυτήν ακριβώς την αποστροφή, στήριξαν την φοβερή λασπολογία που εξαπέλυσαν τα προηγούμενα χρόνια. Αυτή η λαϊκίστικη και γεμάτη λασπολογίες πολιτική βρήκε έκφραση σ’ όλους αυτούς που προπηλάκιζαν, ασχημονούσαν, επιτίθονταν σε υπουργούς, Βουλευτές και απλούς ψηφοφόρους επειδή ανήκαν σε συγκεκριμένη πολιτική παράταξη.
Τώρα που πιστεύουν πως η εξουσία είναι κοντά για να αποφύγουν τα ενοχλητικά ερωτήματα του τύπου : «Πώς θα λύσετε το ασφαλιστικό;» δικαιολογούν εν μέρει τον πρώην Πρωθυπουργό λέγοντας χαμογελώντας πως «ίσως αδικήσαμε λίγο τον Γιώργο Παπανδρέου».
Ο λαός βέβαια δεν είναι κουτός..και θα αποδώσει «εν καιρώ» τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Αλλά ας έρθουμε πάλι στις δημοσκοπήσεις. Πέρα από τα συνήθη ευρήματα, 67% των ερωτηθέντων ζητούν ένα νέο πολιτικό φορέα ανάμεσα στη Ν.Δ. και το ΣΥΡΙΖΑ.
Ζητούν δηλαδή ένα νέο κόμμα που θα αγκαλιάσει όλους τους ψηφοφόρους της μεγάλης Δημοκρατικής παράταξης. Εκτός από τη Ν.Δ. που φαίνεται να έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές της, προκαλεί τεράστια έκπληξη το γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ απογοητεύει πολύ νωρίς τους πολίτες χωρίς να έχει κυβερνήσει.
Το τι φταίει ας ψάξουν να το βρουν οι υπεύθυνοι του κόμματος.
Γεγονός πάντως είναι πως μετά τις διπλές περσινές εκλογές, ο «κακός» δικομματισμός μας αποχαιρέτησε και έδωσε (προσωρινά;) τη θέση του σε Κυβερνήσεις συνεργασίας. Θα περίμενε λοιπόν κανείς, τα κόμματα που πρωταγωνίστησαν στον αγώνα κατά του δικομματισμού να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα που θα ήταν η καθιέρωση της απλής και ανόθευτης αναλογικής.
Αντί γι’ αυτό βλέπουμε την προσπάθεια δημιουργίας ενός «πόλου» της Αριστεράς που θα κυβερνήσει αυτοδύναμα και θα οδηγήσει τη χώρα στη νέα «γη της επαγγελίας». Βέβαια μάλλον δεν αντιλαμβάνονται τις ραγδαίες αλλαγές που επήλθαν και απειλούν να σαρώσουν τα πάντα στο πέρασμά τους μέχρι να επανέλθει μια ισορροπία που θα στηρίζεται σε άλλες δυνάμεις.
Παράλληλα έχει ανοίξει τον τελευταίο καιρό μια συζήτηση και προσπάθεια για τη δημιουργία μιας νέας κεντροαριστεράς, υπό νέα ηγεσία με σκοπό την κοινή κάθοδο στις ευρωεκλογές, αλλά και στις δημοτικές εκλογές. Την προσπάθεια υπογράφουν 58 προσωπικότητες της χώρας που απευθύνουν πρόσκληση σε Ιδρυτική Συνέλευση για μια δημοκρατική προοδευτική παράταξη. Προτείνουν τη δημιουργία “ενός κοινού πολιτικού φορέα που θα συστεγάσει όλους, χωρίς να απαιτήσει τη διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων και συλλογικοτήτων”. Προσκαλεί όλες της δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας και του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού να συνεργαστούν για την ανασυγκρότηση του χώρου. Χωρίς αποκλεισμούς. Χωρίς ηγεμονισμούς.
Στο κείμενό τους, οι “58” σημειώνουν ότι παρακολουθούν με ενδιαφέρουν τις κινήσεις που κάνουν ξεχωριστά το ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, θεωρούν, όμως, “ότι αυτές πρέπει να συγκλίνουν και να συναντηθούν στο άμεσο μέλλον”.
Δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα έχουν όλα τούτα , το βέβαιο είναι πως κινούνται σε θετική κατεύθυνση.
Θα ήθελα όμως εδώ να κάνω γνωστό ένα κείμενο που έγραψα λίγο πριν τις διπλές εκλογές Μαϊου –Ιουνίου 2012 και που δεν δημοσιεύτηκε σε κανένα έντυπο παρότι στάλθηκε έγκαιρα. Δεν φιλοδοξούσα να πάρει το κείμενό μου τη θέση των κειμένων και των φωτογραφιών των υποψηφίων αλλά με μια «βουτιά στο παρελθόν» να φωτίσω μια αντίστοιχη στιγμή ανοίγοντας ένα παράθυρο στο μέλλον.
Στις αρχές Μαϊου του 2012 λοιπόν γράφτηκε το παρακάτω κείμενο και δημοσιεύτηκε μόνο από την ιστοσελίδα “palema.gr”.
Οι εκλογές του 1950 και το προσωρινό τέλος του δικομματισμού
Στις 6 Μαίου 2012 διεξάγονται ίσως οι σπουδαιότερες, οι κρισιμότερες, οι σημαντικότερες εκλογές όχι μόνο της μεταπολίτευσης όπως διατυμπανίζουν αρκετοί αλλά όλης της νεοελληνικής ιστορίας.
Ποιο είναι το διακύβευμα;
Μα μάλλον το μέλλον της χώρας. Αυτό που το 80% του λαού τοποθετεί μέσα στην Ευρώπη (ότι αυτό σημαίνει πολιτικά, οικονομικά, πολιτισμικά, στρατιωτικά(;), θεσμικά και εν τέλει απλά οργανωτικά).
Την ίδια στιγμή όμως μεγάλο μέρος του λαού απαντά πως θα ψηφίσει κόμματα που πολιτεύονται με μια αντιευρωπαϊκή ρητορική και κάποια άλλα που θέλουν τα χρήματα της Ευρώπης και το Ευρώ, αλλά όχι και τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από τις συμφωνίες που έχουν υπογραφεί.
Λίγο οξύμωρα όλα τούτα, αλλά και τόσο κατανοητά στην ακατανόητη χώρα που ζούμε.
Είναι σίγουρο πως ο θυμός, η οργή, η απογοήτευση είναι οι οδηγοί στις επιλογές μεγάλου μέρους του λαού. Εξίσου σίγουρο είναι πως το πολιτικό προσωπικό που τόσο βαρύνεται για την σημερινή τραγική κατάσταση, προσπαθεί απεγνωσμένα να διασωθεί. Άλλο τόσο σίγουρο είναι πως ο λεγόμενος δικομματισμός θα δεχθεί μεγάλο εκλογικό πλήγμα.
Όλοι τώρα βέβαια ξιφουλκούν κατά του καταραμένου (sic) δικομματισμού στον οποίο χρεώνουν όλα τα κακώς κείμενα της Ελληνικής πολιτικής ζωής. Εν πολλοίς όλοι αυτοί έχουν δίκιο. Πρέπει να σταματήσει αυτή η αλαζονική ή και καταστροφική κατάσταση που προκύπτει από την λεγόμενη αυτοδυναμία ενός πολιτικού κόμματος.
Πρέπει όμως και να κυβερνηθεί η χώρα. Την επόμενη των εκλογών πρέπει να υπάρξει Κυβέρνηση.
Αν επιβεβαιωθούν τα δημοσκοπικά ευρήματα (από τη σύγχρονη χώρα των λωτοφάγων) κανένα κόμμα δεν θα συγκεντρώσει των απαιτούμενο αριθμό βουλευτών για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Τι θα γίνει λοιπόν;
Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν βέβαια αδιέξοδα. Υπάρχει Συνταγματική πρόβλεψη και θα γίνει προσπάθεια για Κυβέρνηση συνεργασίας.
Πώς όμως θα προκύψει αυτή όταν τα κόμματα διάττοντες αστέρες της σημερινής πολιτικής συγκυρίας συναγωνίζονται σε αδιαλλαξία, μονομανία, μονοπώληση της αλήθειας της εντιμότητας, της ικανότητας, αλλά και σύσταση έκτακτων στρατοδικείων στου Γουδή (και όχι Γουδί).
Σε κάποιους προκαλούν τρόμο όλα τούτα και σε κάποιους (ίσως πιο ψύχραιμους) θυμηδία
Το ερώτημα όμως παραμένει. Πώς και από ποιους θα κυβερνηθεί η χώρα;
Μήπως μετά από λίγο καιρό ο ξορκισμένος δικομματισμός επανέλθει δριμύτερος;
Μπορεί ναι , μπορεί όχι , αλλά με την συνηθισμένη τακτική της βουτιάς στο παρελθόν ας δούμε όλοι τι έγινε στις περιβόητες εκλογές του 1950 με το περιβόητο σύστημα της απλής αναλογικής και ποια εξέλιξη είχαμε μετά από δύο χρόνια και οκτώ μήνες.
Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις μετά τις εκλογές της 6ης Μαϊου θα έχουμε πολυκομματική Βουλή από οκτώ ή και περισσότερα κόμματα και κατακερματισμένο το πολιτικό σκηνικό.
Ας δούμε στην τύχη κάποια δημοσκοπικά ευρήματα:
Δημοσκόπηση της GPO δείχνει είσοδο τουλάχιστον οκτώ κομμάτων στη Βουλή.
Τα δύο μεγάλα κόμματα συγκεντρώνουν συνολικό ποσοστό 33,6%, ενώ το ποσοστό των αναποφάσιστων πολιτών αγγίζει το 18,2%.
H εικόνα της πρόθεσης ψήφοι έχει ως εξής:
ΠΑΣΟΚ 14,5%, ΝΔ 19,1%, ΚΚΕ 8%, ΛΑΟΣ 3,5%, ΣΥΡΙΖΑ 7,3%, Οικολόγοι 2,3%, Δημοκρατική Συμμαχία 2,6%, Δημοκρατική Αριστερά 5,9%, Ανεξάρτητοι Έλληνες 7,2%, Χρυσή Αυγή 4,1%. Λευκά/Άκυρα 7,3% και οι αναποφάσιστοι στο 18,2%.
Βουλή δέκα κομμάτων και προβάδισμα της ΝΔ έναντι του ΠΑΣΟΚ με 4,8 ποσοστιαίες μονάδες εμφανίζει δημοσκόπηση της MARC.
Συγκεκριμένα, στην εκτίμηση ψήφου της εταιρείας, η ΝΔ προηγείται με 22,7%, και έπονται το ΠΑΣΟΚ με 17,9%, ο ΣΥΡΙΖΑ με 11,8%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με 9,5%, το ΚΚΕ με 9%, η Δημοκρατική Αριστερά με 8,4%, η Χρυσή Αυγή με 4,8%, ο ΛΑΟΣ με 3,9%, οι Οικολόγοι-Πράσινοι με 3,2%, η Δημοκρατική Συμμαχία με 3%, ενώ, «άλλo κόμμα» προτιμά το το 3,4%.
Ας δούμε λοιπόν την βουλή που προέκυψε από τις εκλογές του όχι και τόσο μακρινού 1950
Η δεκακομματική Βουλή του… 1950!
Οι εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950 διεξήχθησαν από υπηρεσιακή κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ιωάννη (Τζων) Θεοτόκη με το σύστημα της απλής αναλογικής του 1946 με μικρές τροποποιήσεις. Έγινε επίσης ένας περιορισμός του αριθμού των εδρών από 354 σε 250 καθώς και το τότε πολιτικό προσωπικό είχε αντίστοιχες ευθύνες για την πολιτική κατάσταση και θεώρησε ότι το μέτρο αυτό θα εκτόνωνε κάπως την ένταση. Κανένα κόμμα όμως δε συγκέντρωσε απόλυτη πλειοψηφία. Τα μεγαλύτερα σε δύναμη κόμματα ήταν το Λαϊκό Κόμμα του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη (18,80%), το Κόμμα Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου (17,24%), η Εθνική Πολιτική Ένωσις Κέντρου (ΕΠΕΚ) με αρχηγό τον Νικόλαο Πλαστήρα (16,44%) και το Κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου με τον Γεώργιο Παπανδρέου (10,67%).
Στον πολιτικό χώρο της Δεξιάς η οποία ήταν κατακερματισμένη πρώτο κόμμα αναδείχτηκε το Λαϊκό Κόμμα υπό τον Κ. Τσαλδάρη με 18,8 των ψήφων (62 έδρες). Διάφορα άλλα κόμματα της δεξιάς έλαβαν μικρότερα ποσοστά (περίπου 18% των ψήφων και 24 έδρες). Το συνολικό ποσοστό των κομμάτων της Δεξιάς όμως συγκριτικά με τις εκλογές του 1946 μειώθηκε σημαντικά, από 68% σε 35%.
Το Κέντρο επίσης κατακερματισμένο εκπροσωπούνταν από τρία κόμματα (Φιλελεύθεροι με αρχηγό τον Σ. Βενιζέλο, ΕΠΕΚ με αρχηγό τον Πλαστήρα και ΔΣΚ με αρχηγό τον Γ. Παπανδρέου) και έλαβαν συνολικό ποσοστό 44,3% και 136 έδρες συνολικά.
Η Αριστερά παρουσιάστηκε στις εκλογές με το σχήμα της Δημοκρατικής Παράταξης (ΔΠ) που ιδρύθηκε στις 2 Φεβρουαρίου από τον Αλ. Σβώλο (ΣΚ-ΕΛΔ), τον Σ. Χατζήμπεη (Αριστεροί Φιλελεύθεροι) και τον Ι. Σοφιανόπουλο που είχαν ήδη συνεργαστεί με το ΕΑΜ στο δημοψήφισμα του 1946. Η ΔΠ είχε και την υποστήριξη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, και συγκέντρωσε τελικά το 9,70% (όσο παίρνει συνήθως)των ψήφων και 18 έδρες.
| Αναλυτικά τα αποτελέσματα, οι αρχηγοί ,τα ποσοστά, ο αριθμός των εδρών ήταν: | |||||||
| Κόμματα | Αρχηγοί | Ψήφοι Αριθμός | Ψήφοι % | Ψήφοι + – | Έδρες Αριθμός | Ψήφοι + – | |
| 1 | Λαϊκό Κόμμα | Κωνσταντίνος Τσαλδάρης | 317,512 | 18,80 | 62 | ||
| 2 | Κόμμα Φιλελευθέρων | Σοφοκλής Βενιζέλος | 291,083 | 17,24 | 56 | ||
| 3 | Εθνική Πολιτική Ένωσις Κέντρου (ΕΠΕΚ) | Νικόλαος Πλαστήρας | 277,739 | 16,44 | 45 | ||
| 4 | Κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου | Γεώργιος Παπανδρέου | 180,185 | 10,67 | 35 | ||
| 5 | Δημοκρατική Παράταξη | Αλέξανδρος Σβώλος Ιωάννης Σοφιανόπουλος Ν. Γρηγοριάδης |
163,824 | 9,70 | 18 | ||
| 6 | Πολιτική Ανεξάρτητη Παράταξη | Θεόδωρος Τουρκοβασίλης Κωνσταντίνος Μανιαδάκης | 137,618 | 8,15 | 16 | ||
| 7 | Μέτωπο Εθνικής Αναδημιουργίας | Παναγιώτης Κανελλόπουλος Αλέξανδρος Σακελλαρίου | 88,979 | 5,27 | 7 | ||
| 8 | Εθνικόν Κόμμα Ελλάδος | Ναπολέων Ζέρβας | 61,575 | 3,65 | 7 | ||
| 9 | Παράταξη Αγροτών και Εργαζομένων | Αλέξανδρος Μπαλτατζής Αλέξανδρος Μυλωνάς | 44,308 | 2,62 | 3 | ||
| 10 | Νέο Κόμμα | Σπυρίδων Μαρκεζίνης | 42,157 | 2,50 | 1 | ||
| 11 | Λοιποί | 83,943 | 4,96 | ||||
| Έγκυρες ψήφοι | Λαϊκό Κόμμα | 1,688,923 | 100,00 | 250 | |||
| Άκυρα λευκά | 7,223 | ||||||
Φαίνεται ξεκάθαρα λοιπόν η διάσπαση της Δεξιάς καθώς μπήκαν στη Βουλή πέντε σχηματισμοί και το “Λαϊκό Κόμμα” του Κ. Τσαλδάρη πρώτευσε με μόλις 18,8% των ψήφων! Βουλευτές εξέλεξαν επίσης το κεντροδεξιά σχήματα “Μέτωπο Εθνικής Αναδημιουργίας” (του Π. Κανελλόπουλου) και “Εθνικό Κόμμα Ελλάδος” (του Ναπ. Ζέρβα) που έλαβαν 5,3% και 3,6%, ενώ η ακροδεξιά “Πολιτική Ανεξάρτητη Παράταξη” συγκέντρωσε 9,7%. Σημειωτέον, ότι την τελευταία στιγμή από τους κόλπους του Λαϊκού Κόμματος προέκυψε και το λεγόμενο κόμμα “των 40ρηδων” με αρχηγό τον Σπ. Μαρκεζίνη που επίσης κατόρθωσε να μπει στη Βουλή.
Το κόμμα των Φιλελεύθερων με αρχηγό έναν… Βενιζέλο (τον Σοφοκλή) βγήκε δεύτερο με 17,2%, καθώς τους διεμβόλισε το νεοϊδρυθέν κεντροαριστερό κόμμα του Ν. Πλαστήρα που έλαβε 16,4% και η Παράταξη των “Αγροτών, Εργαζομένων” (με 2,6%). Τη χαριστική βολή, όμως, στους Φιλελευθέρους την έδωσε o Γ. Παπανδρέου, o οποίος με το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό κόμμα έλαβε το 10,7% των ψήφων. Ο δε σκληρός πυρήνας της Αριστεράς (το ΚΚΕ ήταν παράνομο και κατέβηκε ως Δημοκρατική Παράταξη) έλαβε 9,70 %, όσο λαμβάνει πάντα.
Στις 12 Μαρτίου 1950 οι τέσσερις αρχηγοί του Κέντρου (Σοφ. Βενιζέλος, Ν. Πλαστήρας, Γ. Παπανδρέου και Ε. Τσουδερός) συμφώνησαν για τη δημιουργία Κυβέρνησης με Πρωθυπουργό τον Ν .Πλαστήρα. Η Κυβέρνηση αυτή σχηματίστηκε στις 15 Απριλίου παρόλη την τρικλοποδιά που επιχείρησε ο τότε Βασιλιάς Παύλος δίνοντας αρχικά την εντολή στον Σ. Βενιζέλο (Δεν ήθελε τον Πλαστήρα γιατί θεωρούσε πως ήταν αυτός που έδιωξε τους Γλύξμπουργκ από την Ελλάδα το 1922).
Δυστυχώς η κυβέρνηση αυτή “έπεσε” τον Δεκαπενταύγουστο του 1950 με αφορμή τα “μέτρα ειρηνεύσεως” που προωθούσε ο Ν. Πλαστήρας και κατόπιν πολλών ταλαντεύσεων , παλινωδιών και εξωτερικών παρεμβάσεων , ο νέος ισχυρός άνδρας της Δεξιάς Αλέξανδρος Παπάγος παραιτείται από την Αρχιστρατηγία και στις 6-8- 1951 ιδρύει τον Ελληνικό Συναγερμό φιλοδοξώντας να επανενώσει τη Δεξιά και να την εμπλουτίσει με στελέχη άλλων χώρων στο πρότυπα του Ντεγκωλικού κόμματος από το οποίο δανείστηκε και το όνομά του. Οι νέες εκλογές προκηρύσσονται για τις 9 Σεπτεμβρίου 1951 με το σύστημα της απλής αναλογικής και είχαμε τα εξής αποτελέσματα.
| Αναλυτικά τα αποτελέσματα, οι αρχηγοί ,τα ποσοστά, ο αριθμός των εδρών ήταν: | |||||||
| Κόμματα | Αρχηγοί | Ψήφοι Αριθμός | Ψήφοι % | Ψήφοι + – | Έδρες Αριθμός | Ψήφοι + – | |
| 1 | Ελληνικός Συναγερμός | Αλέξανδρος Παπάγος | 624,316 | 36,53 | 114 | ||
| 2 | Εθνική Πολιτική Ένωσις Κέντρου | Νικόλαος Πλαστήρας | 401,379 | 23,49 | +7,05 | 74 | +29 |
| 3 | Κόμμα Φιλελευθέρων | Σοφοκλής Βενιζέλος | 325,390 | 19,04 | +1,80 | 57 | +1 |
| 4 | (ΕΔΑ) | Ιωάννης Πασαλίδης | 180,640 | 10,57 | 10 | ||
| 5 | Λαϊκό Κόμμα | Κωνσταντίνος Τσαλδάρης | 113,876 | 6,66 | -12,14 | 2 | -60 |
| 6 | Συναγερμός Εργατών και Εργαζομένων | Αλέξανδρος Μπαλτατζής | 21,009 | 1,23 | 1 | ||
| Έγκυρες ψήφοι | 1,708,904 | 100,00 | 258 | ||||
| Άκυρα λευκά | 8,366 | ||||||
Από το εκλογικό σύστημα ευνοούνται οι τρεις πρώτοι συνασπισμοί, που είναι ο Ελληνικός Συναγερμός, η νεοσύστατη τότε ΕΔΑ και τα ΚΦ και ΕΠΕΚ . Αξιοσημείωτο είναι πως το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου εξαφανίζεται από το κοινοβούλιο, παίρνοντας μόνο 2,10% των ψήφων ενώ το Λαϊκό Κόμμα ακολουθεί την ίδια μοίρα. Στη Βουλή μπαίνουν πλέον 6 κόμματα αντί των δέκα της προηγούμενης Βουλής
Ο Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος ως επικεφαλής του νεοσύστατου Ελληνικού Συναγερμού παίρνει τις περισσότερες ψήφους, δεν αποκτά όμως αυτοδυναμία στη Βουλή, παρά την απροκάλυπτη εύνοια του αμερικανικού παράγοντα και ειδικότερα του τότε σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα Ελληνοαμερικανού Τομ Καραμεσίνη. Και τούτο διότι με την συμφωνημένη συμμαχία του Κόμματος των Φιλελευθέρων και της ΕΠΕΚ του Πλαστήρα σχηματίστηκε κυβέρνηση συνασπισμού εξ αυτών όπου μαζί είχαν την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στη Βουλή (131 από 258 έδρες). Στις 27 Οκτωβρίου 1951, ο Νικόλαος Πλαστήρας ανέλαβε Πρωθυπουργός.
Η Κυβέρνηση του Ν. Πλαστήρα αφού ψήφισε το νέο Σύνταγμα και ολοκλήρωσε «τα μέτρα ειρηνεύσεως» υπέστη συνεχείς προβοκάτσιες και δολιοφθορές τόσο από τον ξένο παράγοντα όσο και από την συνωμοτική οργάνωση ΙΔΕΑ με αποκορύφωμα την εκτέλεση Μπελογιάννη και τη σκευωρία με την υπόθεση της αεροπορίας. Τελικά μετά από σοβαρή κρίση ημιπληγίας του Πλαστήρα και της πολιτικής κρίσης που ακολούθησε προκηρύσσονται νέες εκλογές για τις 16 Νοεμβρίου 1952 .
Ο αριθμός των εδρών του κοινοβουλίου είναι τώρα σταθερός (300) και το εκλογικό σύστημα, ύστερα από συμφωνία Παπάγου και Πλαστήρα, είναι πλειοψηφικό. Ο Παπάγος έχει την υποστήριξη του Αμερικανικού παράγοντα αλλά κυρίως του Τύπου. Λόγω της ακυβερνησίας και της συχνής εναλλαγής κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια, ακόμα και εφημερίδες του φιλελεύθερου κεντρώου χώρου υποστήριξαν τον Παπάγο (Το Βήμα,Τα Νέα, Ο Ελληνικός Βορράς κ.α.)
Στις εκλογές αυτές είναι που η τότε Αριστερά , έριξε το ανεκδιήγητο σύνθημα “Τί Παπάγος, τί Πλαστήρας” και έτσι βοηθούντος και του πλειοψηφικού συστήματος, ο Ελληνικός Συναγερμός πέτυχε μία από τις μεγαλύτερες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Επί 300 εδρών έλαβε 247, το 82,33% των εδρών. Η ΕΔΑ έμεινε εκτός κοινοβουλίου.
Στις 19 Νοεμβρίου 1952 ορκίζεται Πρωθυπουργός ο Αλέξανδρος Παπάγος.
| Τα αναλυτικά αποτελέσματα ήταν: | |||||||
| Κόμματα | Αρχηγοί | Ψήφοι Αριθμός | Ψήφοι % | Ψήφοι + – | Έδρες Αριθμός | Ψήφοι + – | |
| 1 | Ελληνικός Συναγερμός | Αλέξανδρος Παπάγος | 783,451 | 49,22 | +12,69 | 247 | +133 |
| 2 | Ένωσις Κομμάτων ΕΠΕΚ-Φιλελευθέρων | 544,834 | 34,22 | ||||
| α) | Εθνική Πολιτική Ένωσις Κέντρου | Νικόλαος Πλαστήρας | – | – | 31 | -43 | |
| β) | Κόμμα Φιλελευθέρων | Σοφοκλής Βενιζέλος | – | – | 20 | -37 | |
| 3 | Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) | Ιωάννης Πασαλίδης | 152,011 | 9,55 | -1,02 | 0 | -10 |
| 4 | Συνδυασμοί ανεξάρτητων υποψηφίων | 56,679 | 3,57 | 3 | |||
| 5 | Λαϊκό Κόμμα | Κωνσταντίνος Τσαλδάρης | 16,767 | 1,05 | -5,61 | 0 | -2 |
| 6 | Συναγερμός Αγροτών και Εργαζομένων | Αλέξανδρος Μπαλτατζής | 10,431 | 0,66 | 0 | ||
| 7 | Αγροτικό Κόμμα | Απόστολος Παγκούτσος | 691 | 0,04 | 0 | ||
| 8 | Λοιποί | 26,943 | 1,69 | 0 | |||
Στη νέα Βουλή πλέον συμμετέχουν 3 κόμματα και δύο ανεξάρτητοι υποψήφιοι.
Ο δικομματισμός επανέκαμψε δριμύτερος, το κέντρο υπέστη σημαντική ήττα από την οποία θα ανακάμψει μόνο το 1963, ενώ η Συντηρητική παράταξη πρώτα με τον Αλ. Παπάγο και μετά με τον Κ. Καραμανλή θα διοικεί και θα εγκαθιδρύει το “κράτος της Δεξιάς” για 11 χρόνια.
Όσο για την Αριστερά , μετά και το ευρηματικό σύνθημα “τι Πλαστήρας, τι Παπάγος” μόνο το 1958 θα ανακάμψει. Τα λεγόμενα “μικρά κόμματα” και αυτά που προσδιορίζονταν από το όνομα του αρχηγού τους εξαφανίστηκαν.
Δεν ξέρω αν θα προβληματιστούν κάποιοι από τα παραπάνω στοιχεία, δεν ξέρω καν, αν δημοσιευτεί το κείμενο πριν της εκλογές της 6ης Μαϊου 2012.
Εκείνο που πιστεύω είναι πως σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές πρέπει να αποφασίσουν οι Έλληνες πολίτες με τη λογική και όχι με το συναίσθημα.
Με τιμή
Γρηγόρης Γιοβανόπουλος
Δάσκαλος