Τα τελευταία 3,5 χρόνια έχουν έρθει τα πάνω κάτω και η χώρα και οι πολίτες της ζουν έναν απίστευτο κατήφορο σε κάθε τομέα. Βρισκόμαστε ενώπιων εξελίξεων που δεν τις φαντάζονταν κανένας.
Ένα είναι σίγουρο: στα δύσκολα που ζούμε (και που απομένουν ακόμη να ζήσουμε, όπως είναι εμφανές τα δύσκολα δεν έχουν περάσει ακόμη) αυτό που απαιτείται είναι πρωτίστως συγκράτηση αλλά και επαγρύπνηση – μην τυχόν και κάποιοι είτε βρουν την ευκαιρία να αποσταθεροποιήσουν τη Δημοκρατία, είτε βρουν την ευκαιρία να περιορίσουν μονομιάς ή σταδιακά τα δικαιώματα των πολιτών, είτε βρουν την ευκαιρία να ξεπουλήσουν ότι έχει απομείνει.
Στην Ελλάδα δεν χωρούν ούτε λύκοι με προβιές, ούτε κόμματα που θέλουν τον ολοκληρωτισμό, ούτε φασίστες οποιουδήποτε χρώματος που δεν ανέχονται ιδέες διαφορετικές από τις δικές τους.
Και κυρίως δεν χωρούν αυτόκλητοι “σωτήρες”.
Γιατί όταν αυτά αρχίσουν να εμφανίζονται, τότε η χώρα και η Δημοκρατία κινδυνεύουν. Κινδυνεύουν είτε από “καλοθελητές” εντός, είτε από διεθνή ευαγή ιδρύματα και “φίλους” που θέλουν να τη σώσουν. Η χώρα βάλλεται από παντού και οι “δανειστές” μας (που μας έχουν στριμώξει στη γωνία) έχουν βάλει στο μάτι την ίδια τη χώρα αλλά και τον πλούτο της. Και έχουν βαλθεί να τα πάρουν, με κάθε κόστος για τη χώρα και την κοινωνία. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα έλθουν διαχωρισμοί στην κοινωνία, αν θα έλθουν μαύρες μέρες ανεργίας, αν θα εκστομίσουν και εφαρμόσουν διχαστικά κηρύγματα, αν θα έλθουν κατασχέσεις περιουσιών ανθρώπων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αν γίνει πώληση πανάκριβων περιουσιακών στοιχείων του κράτους.
Είναι αποδεδειγμένο πως κανείς εξ ημών δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο Έλληνας από τον άλλο. Αυτή τη γωνιά του κόσμου είτε την αγαπάς (με τα ελαττώματά της, προσπαθώντας να την κάνεις καλύτερη σεβόμενος όμως συγκεκριμένους δημοκρατικούς κανόνες) είτε δεν την αγαπάς. Τόσο απλά.
Συγκράτηση όταν πρέπει λοιπόν και συνεχής επαγρύπνηση. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να σώσουμε τη χώρα από τα νύχια των “φίλων και δανειστών” μας αλλά και τη Δημοκρατία, το Σύνταγμα και τους νόμους από οποιονδήποτε (σε οποιαδήποτε θέση κι αν βρίσκεται) τα επιβουλεύεται.
Τα γεγονότα από το 2010 μέχρι σήμερα ανέδειξαν, μεταξύ άλλων, και δυο πολύ σημαντικά πράγματα:
1) το πρόβλημα που δημιουργεί η έλλειψη ενός Συνταγματικού Δικαστηρίου στην Ελλάδα. Το δικαστήριο θα έλυνε πολλά από τα προβλήματα που εμφανίστηκαν από τότε έως σήμερα. Είτε αυτά έχουν να κάνουν με τη νομιμότητα των κάθε είδους Μνημονίων είτε έχουν να κάνουν με την ερμηνεία “δύσκολων” σημείων του Συντάγματος και των νόμων.
2) οι εκλογές, που τόσο ακούγονται εσχάτως υπό τη μορφή … απειλής δεν είναι πρόβλημα, όπως θέλουν να το παρουσιάζουν κάποιοι. Κάθε άλλο. Άλλο είναι το πρόβλημα και σχετίζεται με τον σεβασμό που έχουν επιδείξει η πολιτική ελίτ της χώρας και οι μεγαλοεπιχειρηματίες φίλοι αυτής στις αρχές δικαίου και στην κοινή λογική.
Στις Δημοκρατίες οι εκλογές είναι η λύση, όταν όλα τα άλλα “όπλα” έχουν αποτύχει. Γιατί πολύ απλά στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα!