Στο σημείο που βρισκόμαστε όλοι, πολίτες και κράτος, για να ξεπεραστεί μια “κρίση” όπως η παρούσα (το “κρίση” πάντοτε μέσα σε εισαγωγικά), αυτά που χρειάζονται είναι συγκεκριμένα πράγματα:– θέληση για ισοπεδωτικές μεταρρυθμίσεις, που θα έχουν όμως στο κέντρο του ενδιαφέροντος τον άνθρωπο και όχι τους αριθμούς ή τις τράπεζες και που θα κάνουν την κρατική μηχανή να λειτουργεί ως πρέπει,
– ένας άνθρωπος που θα ‘χει το σθένος και να βγει και να πει ότι θα είμαστε σε μαύρο χάλι τουλάχιστον για τα επόμενα 10 χρόνια (στην ουσία κάποιος που να εμπνέει, να έχει όραμα και ορθολογικό σχέδιο, όχι να εκτελεί εντολές και να είναι ένας ακόμη “yes master”) – ένας που θα αναφέρει λεπτομερώς την επώδυνη διαδικασία που θα χρειαστεί (και τους κινδύνους που αυτή θα εμπεριέχει),
– εξοβελισμός όλων αυτών, Ελλήνων και ξένων, ιδιωτικών ή δημόσιων φορέων, που ειδικά τα τελευταία χρόνια απομυζούν ό,τι έχει απομείνει από την κατεστραμμένη και στημένη πάνω σε συμφέροντα ολίγων Ελληνική οικονομία,
– επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, το οποίο δίνει απίστευτες δυνατότητες σε παρόμοιες περιπτώσεις (αλλά στερεί από άλλα “προνόμια”, όπως π.χ. συναλλαγματική σταθερότητα).
Δυστυχώς κανένα από τα παραπάνω προς στιγμή δεν υπάρχει. Ούτε μόνο του, ούτε όλα μαζί.
Κι αν δεν βρεθούν σύντομα και ταυτόχρονα, τότε αυτό που απομένει είναι ο ακολουθούμενος σήμερα δρόμος:
– (ξε)πούλημα των πάντων,
– παρουσία σε κάθε στιγμή της ζωής αυτής της χώρας των “προθύμων να εξυπηρετήσουν, με το αζημίωτο”,
– αδυναμία κατάρτισης οποιουδήποτε σχεδίου αν δεν υπάρχει εκ των προτέρων έγκριση των “δανειστών”,
– συνεχής φορολόγηση οποιουδήποτε ακίνητου, κινητού ή ζωντανού που βρίσκεται στην Επικράτεια,
– αναγκαιότητα για ατελείωτη τροφοδοσία με “δανεικά”
και ένα αέναο χρέος που καθιστά σκλάβους και υποχείρια των ολίγων τις νέες γενιές, ένα χρέος που δεν πρόκειται ποτέ να μηδενιστεί, όσα χρόνια κι αν περάσουν.