(και μια μικρή αναδρομή, για να έχουμε και το …background!)
Μύλος λοιπόν τα ενδοπαραταξιακά της πλειοψηφίας στο Δήμο Αλεξάνδρειας μετά και την τελευταία εξέλιξη, αυτή της (προδιαγεγραμμένης εδώ και καιρό) ανεξαρτητοποίησης του δημοτικού συμβούλου Νίκου Γκαβαρδίνα.
Δεν είναι μόνο η Βέροια που έχει τα δικά της!!!
Το “προδιαγεγραμμένης” το τονίζουμε, γιατί οι παροικούντες τη ρουμλουκιώτικη Ιερουσαλήμ γνωρίζουν εδώ και καιρό πως τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά μεταξύ του Στρατηγού και των υπολοίπων (όχι όλων, να τονιστεί αυτό), ειδικά μετά από την έλλειψη πολιτικής κάλυψης για ότι έγινε στα τέλη του Φλεβάρη. Μια εξαίρεση είχαμε στα τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου, όταν σύμβουλος και Δήμαρχος (μαζί με άλλους συμβούλους) ήταν παρέα, ακόμη και σε εκδηλώσεις π.χ. είτε στην Κορυφή είτε στην Αλεξάνδρεια.
Ένα είναι το σίγουρο: η ανομοιογένεια μέσα στις 2 μεγάλες παρατάξεις στο Δημοτικό Συμβούλιο ήταν δεδομένη από το καλοκαίρι του 2010 και έπειτα. Δηλαδή πριν ακόμη κι απ’ τις εκλογές. Και οι δυο συνδυασμοί – παρατάξεις συγκροτήθηκαν με έναν και μόνο σκοπό, τη νίκη στις εκλογές του φθινοπώρου του 2010. Λογικό, θα πείτε. Όμως…
Από τη μια πλευρά είχαμε την παράταξη Γκιόνογλου: συγκροτήθηκε από τουλάχιστον 4 ομάδες με σκοπό να ανακόψει την πορεία της έταιρης παράταξης, αυτής του Δημητριάδη που είχε ανακοινωθεί και η οποία – τότε – είχε την υποστήριξη 3 εκ των 4 δημάρχων των Δήμων που θα συγκροτούσαν το νέο Δήμο της Αλεξάνδρειας. Δημητριάδης, Στεργιόπουλος, Καρέλης μαζί με το δίδυμο Γκαβαρδίνα-Τζίλα (από την Αλεξάνδρεια), που με μια διακήρυξη ανακοίνωσαν τις προθέσεις τους. Σε αυτή την εξέλιξη θα έπρεπε να αντιπαρατεθεί ένα δυνατό σχήμα, το οποίο θα μπορούσε να “χτυπήσει” τον Δήμο, μετά από 8 χρόνια φθοράς και λαθών που είχαν κάνει ο Γκιόνογλου και οι υπόλοιποι, στον προ-καλλικρατικό Δήμο Αλεξάνδρειας.
Έτσι, η παράταξη Γκιόνογλου βρέθηκε στις εκλογές με υποψηφίους διαφόρων προελεύσεων και συνιστωσών: αρχικά η ομάδα των στενών του συνεργατών (π.χ. Ναλμπάντης, Βουλγαροπούλου, κ.α.). Στη συνέχεια οι λεγόμενοι “δεξιογενείς” (Δριστάς, Χαλκίδης κ.α.), οι Πασοκογενείς αλλά όχι τόσο στενά δεμένοι με τον τότε Δήμαρχο Αλεξάνδρειας (ο καθένας για τους δικούς του λόγους – π.χ. Απατσίδης) και τέλος οι ιδεολογικά συνδεδεμένοι με το ΠΑΣΟΚ αλλά από τους άλλους τρεις Δήμους (π.χ. Τασιόπουλος κ.α.). Τέσσερα σε ένα δηλαδή.
Που σταδιακά απομακρύνονται μεταξύ τους, είτε με αποχωρήσεις είτε με διαχωρισμό στάσης κατά τις συζητήσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο αλλά και στις ψηφοφορίες.
Απ’ την άλλη το σχήμα Δημητριάδη. Βρέθηκε με πλεονέκτημα και συνεκτικό κρίκο στις εκλογές τον τότε δήμαρχο Πλατέος. “Πετυχημένος”, “ικανός”, “εργατικός”, ήταν τότε οι χαρακτηρισμοί που ακολουθούσαν τον Φ. Δημητριάδη και τον είχαν κάνει γνωστό στην Ημαθία. Αυτό που δεν ήταν ευρέως γνωστό ήταν η αδυναμία να λάβει το χρίσμα από τη ΝΔ (που ξεπεράστηκε με μια σειρά από κινήσεις με διάφορους βουλευτές και πολιτευτές να βάζουν ένα χεράκι για αυτό), εν μέσω μιας κόντρας που κυριαρχούσε με τον τότε βουλευτή Ημαθίας της ΝΔ, τον Μιχάλη Χαλκίδη, καθώς και το παρασκήνιο που έλαβε σάρκα και οστά μετά από σειρά επισκέψεων στα γραφεία της ΝΔ στην Αθήνα. Επίσης δεν είναι ευρέως γνωστά τα όσα έγιναν με τη υποψηφιότητα του Παναγιώτη Γκυρίνη και τον συνδυασμό που αυτός θα ηγούνταν, η οποία για κάποιους πολύ ειδικούς λόγους δεν “τράβηξε”.
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά, καθώς και το ότι ο Δήμαρχος είχε μια δυναμική στο εκλογικό σώμα έστησαν λοιπόν και τον 2ο πόλο, τον συντηρητικό πόλο (ο οποίος όμως είχε και τη βοήθεια αριστερών αλλά και πασόκων της εποχής, κυρίως από την Αλεξάνδρεια και το Πλατύ, που είχαν μεγάλη εκλογική επιρροή). Όμως, στην παράταξη Δημητριάδη δεν κυριαρχούσε τόσο η διαφορετικότητα λόγω κομματικής προέλευσης. Όχι.
Σε αυτή κυριαρχούσαν και κυριαρχούν οι “συνιστώσες” λόγω διαφορετικών στόχων. Διαφορετική προέλευση μπορούν να ισχυριστούν μόνο ένας-δυο υποψήφιοι της εποχής καθώς οι εκ Μελίκης προερχόμενοι, οι οποίοι ενώ τα προηγούμενα χρόνια κυριολεκτικά φαγώνονταν, στην Αλεξάνδρεια και στο πλαίσιο της παράταξης Δημητριάδη ήταν ένα σώμα-μια ψυχή (μην ξεχνάμε πως τουλάχιστον κατά το πρώτο ενάμισι έτος συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου την παράσταση και τον χρόνο “έκλεβαν” οι αψιμαχίες, οι μάχες επί προσωπικού αλλά κυρίως τα μισόλογα και οι εκφράσεις του τύπου “μη μιλάς εσύ γιατί αν ανοίξω το στόμα μου….” που προέρχονταν από συμβούλους που εκλέγονταν με τους δυο συνδυασμούς από τον παλιό Δήμο Μελίκης).
Διαφορετικοί στόχοι λοιπόν ήταν αυτό που ένωσε αλλά ταυτόχρονα διαχωρίζει κιόλας την παράταξη της πλειοψηφίας. Άλλωστε δεν είναι τυχαία η κάθοδος πρώην δημάρχου σε τοπικό συμβούλιο και όχι στο Δημοτικό, η παραίτησή του αργότερα και η υποψηφιότητά του (που δεν ευδοκίμησε στις ψηφοφορίες εντός Δ.Σ.) για τη θέση του Συνηγόρου του Δημότη. Ούτε είναι τυχαίες οι αποχωρήσεις στελεχών της παράταξης με τεράστια εκλογική απήχηση το 2010 από διάφορα σχήματα και δομές του Δήμου. Ούτε είναι τυχαίες οι κατά καιρούς πυροσβεστικές παρεμβάσεις Δημητριάδη εντός Δημοτικών Συμβουλίων όταν “έπαιρνε φωτιά το Κορδελιό”. Ούτε επίσης είναι τυχαίο αυτό που κατά καιρούς γράφουμε, πως δηλαδή οι δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας ελάχιστες είναι οι φορές που έλαβαν το λόγο για να αναφέρουν κάτι που δεν τους ενέπλεκε προσωπικά.
Αυτό είναι πάνω – κάτω το σκηνικό, όπως έχει σήμερα μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο, στις 2 του παρατάξεις. Και θα επιμείνουμε σε κάτι: αν στις εκλογές του 2010 μπήκαν από την πόρτα του κτιρίου της οδού Εθνικής Αντίστασης 42 τέσσερεις παρατάξεις, και σήμερα έχουν γίνει έξι, το σίγουρο είναι πως θα γίνουν τουλάχιστον οκτώ μέχρι τις αρχές της άνοιξης του 2014.
Θα μας πείτε, “ποιους ενδιαφέρουν όλα αυτά;”. Θα έχετε απόλυτο δίκιο. Μπορεί ό,τι συμβαίνει να έχει άμεσο αντίκτυπο στην πορεία του Δήμου και στις ζωές όλων μας (λόγω του ότι οι αποφάσεις του Δήμου αγγίζουν την καθημερινότητά μας), όμως ας είμαστε ειλικρινείς: οι εξελίξεις αυτές δεν ενδιαφέρουν σχεδόν κανέναν, πλην ενός μικρόκοσμου 50-60, άντε 70 ανθρώπων που κινούνται στην τοπική πολιτική σκηνή και γύρω από αυτήν. Ενδιαφέρουν τους νυν, τους πρώην, τους επόμενους, αυτούς που έχουν οικονομικό συμφέρον, ενδιαφέρουν ορισμένους άλλους που θέλουν να γίνουν …παράγοντες, ενδιαφέρουν ορισμένους που θέλουν να γίνεται ένα συνεχές τζέρτζελο για να ‘χουν κάτι να λένε. Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η καθαρή αλήθεια. Τόσους ενδιαφέρουν, όχι περισσότερους!
Γιατί η πλειοψηφία των 42.000 κατοίκων του Δήμου έχει άλλα “ενδιαφέροντα”, πιο πεζά, πιο καθημερινά αλλά πιο ασφυκτικά και καίρια: ενδιαφέρεται ας πούμε για πως θα τα καταφέρει να βρει μια δουλειά (σαρώνει η ανεργία στην περιοχή ή κάνουμε πάλι λάθος;;;;), σκέφτεται πως θα πληρώσει την επόμενη δόση του Στουρνάρειου χαρατσιού, αγωνιά για να μάθει αν θα είναι στην ερχόμενη παρτίδα αυτών που θα “κινηθούν” ή θα μπουν σε διαθεσιμότητα που καταρτίζει ο Μητσοτάκης παρέα με τη Χριστοφυλλοπούλου. Οι εξελίξεις δεν ενδιαφέρουν καθόλου αυτούς που τρέχουν από το ένα χωράφι στο άλλο μπας και συμμαζέψουν τίποτε και μαζέψουν κανά φράγκο γιατί ο χειμώνας έρχεται και προβλέπεται ιδιαίτερα βαρύς.
Τα τεκταινόμενα δεν ενδιαφέρουν ούτε αυτούς που έχουν 2 παιδιά στο πανεπιστήμιο και προσπαθούν να τα φέρουν στην ίδια πόλη (μπας και γλυτώσουν κάνα νοίκι και τα διπλά έξοδα, γιατί αλλιώς θα πρέπει το ένα παιδί να σταματήσει το Πανεπιστήμιο), ούτε αυτούς που ετοιμάζονται να φύγουν στο εξωτερικό γιατί κάποιοι διαλύουν τα πάντα ή εμμένουν να κάνουν τη χώρα πάρκο που θα παίζουν οι κάθε είδους “επενδυτές” που θα δίνουν δουλειές των 250-300 ευρώ το μήνα. Δεν ενδιαφέρουν αυτούς που είναι σήμερα στα 25-30-35 ετών και που θέλουν να ….αναβαθμίσουν τη γκόμενα ή την αρραβωνιάρα και να την κάνουν σύζυγο και στήσουν σπίτι, αλλά δεν μπορούν. Δεν ενδιαφέρουν αυτούς που τρέχουν, μπας και “βολέψουν” τουλάχιστον το ένα απ’ τα δυο παιδιά τους στον παιδικό σταθμό. Δεν ενδιαφέρουν αυτούς που στο σπίτι δεν μπαίνει ούτε μεροκάματο ή, στην καλύτερη περίπτωση, καμιά δεκαριά κάθε μήνα.
Αυτοί έχουν άλλα πράγματα να ασχοληθούν. Αυτοί έχουν ένα 24ώρο που είναι γεμάτο με άλλα πράγματα, πιο καθημερινά και περισσότερο …ταπεινά.