 |
|
στο φωτομοντάζ που κάναμε διακρίνονται
η γέφυρα και δυο άνθρωποι που πολέμησαν
στον Εμφύλιο. Περισσότερα μπορείτε
να διαβάσετε ΕΔΩ από όπου
και οι φωτογραφίες
|
Ένα συγκινητικό αλλά ταυτόχρονα και αποκαλυπτικό ρεπορτάζ είχε σήμερα στην τηλεόραση.
Αφορούσε τη λεγόμενη “Κορακογιόφυρο”, τη γέφυρα Κοράκου, το πέτρινο γεφύρι που μέχρι τα χρόνια του Εμφύλιου ένωνε τις περιοχές της Αργιθέας και της Τετραφυλλίας – στην Ήπειρο.
Μέχρι το 1949 ήταν το μεγαλύτερο μονότοξο πέτρινο γεφύρι των Βαλκανίων. Ανατινάχτηκε κατά τις μάχες που γίνονταν εκεί…
…στον Εμφύλιο πόλεμο (που ο ένας Έλληνας σκότωνε τον άλλο, με καμιά προοπτική για τη χώρα αφού το ματς – όποια κατάληξη κι αν θα είχε – θα κατέτασσε τη χώρα στο δυτικό ή στο ανατολικό μπλοκ και δεν θα την έδινε, μετά την Κατοχή, στους πραγματικούς της “ιδιοκτήτες”, στους Έλληνες δηλαδή).
…στον Εμφύλιο πόλεμο (που ο ένας Έλληνας σκότωνε τον άλλο, με καμιά προοπτική για τη χώρα αφού το ματς – όποια κατάληξη κι αν θα είχε – θα κατέτασσε τη χώρα στο δυτικό ή στο ανατολικό μπλοκ και δεν θα την έδινε, μετά την Κατοχή, στους πραγματικούς της “ιδιοκτήτες”, στους Έλληνες δηλαδή).
Τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες για την ανακατασκευή της Γέφυρας. Μιας γέφυρας που άντεξε 434 χρόνια, μέσα στα οποία “είδε” σεισμούς, μανιασμένα νερά, μάχες για την απελευθέρωση της περιοχής από τους Τούρκους. Αλλά ούτε αυτή δεν άντεξε στα χρόνια του διχασμού. Έπεσε, την έριξαν (αμφότεροι οι αντιμαχόμενοι προσπάθησαν να τη γκρεμίσουν, ο καθένας για τον δικό του λόγο στρατηγικής).
Μια γέφυρα δεν είναι απλά ένα εργαλείο ή ένα μνημείο. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο, που αν καταρρεύσει ίσως να χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια ώστε γίνει πλήρως κατανοητή η πραγματική της αξία…
και μια σημείωση για το τέλος: οι πιο πολλοί γνωρίζουμε για τη γέφυρα του Μόσταρ, στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (την ιστορία της, τους συμβολισμούς της, την κατάρρευσή της). Και δεν γνωρίζουμε για παρόμοια πράγματα που συνέβησαν στη χώρα μας.