Τι είναι ρε γαμώτο αυτή η “παθητική δωροδοκία”;
Ας το πάμε το θέμα από την αρχή: στη δωροδοκία (γενικότερα, είτε αυτή είναι σε είδος, είτε είναι σε χρήμα) απαιτούνται δυο μέρη. Το μέρος που τα χώνει, που τα δίνει, που λαδώνει και το μέρος που τα πιάνει, που τα παίρνει, που λαδώνεται. Αυτό τουλάχιστον λέει η λογική.
Η “παθητική δωροδοκία” τι διάολο είναι; Είναι ας πούμε μια κατάσταση στην οποία γίνεται η εξής στοιχομυθία;
– …και ένα δωράκι για εσάς!
– Μα, όχι δεν είναι δυνατόν, δεν επιτρέπεται…
– Μα σας παρακαλώ, μην με κακοκαρδίζετε, μη με στεναχωρείτε…
– Δεν γίνονται αυτά κύριε ΧΧΧ, δεν το επιτρέπει η θέση μου, η συνείδησή μου…
– Μα όχι, είναι ένα δείγμα ευγνωμοσύνης στο πρόσωπό σας.
– Δεν γίνεται σας λέω…
– Άκου λεβέντη (χαρά μου- για κυρίες), πάρ’ τα να τελειώνουμε τώρα, μη γίνουμε βίδες εδώ μέσα…
Και έτσι, λόγω της τεράστιας πίεσης που ασκείται, τα παίρνει!
Προφανώς, κάτι τέτοιο είναι η παθητική δωροδοκία. Με το στανιό ο “εξυπηρετούμενος” δίνει είδος ή χρήμα στον εξυπηρετούντα μια κατάσταση. Και ο δεύτερος λαμβάνει.
Ίσως αυτή να είναι η διαφορά της με την …ενεργητική δωροδοκία. Στο ότι αυτός/αυτή που τα αρπάζει δεν το θέλει το λάδωμα. Άσχετα αν στο τέλος το λάδι ρέει…