Επτά Μαΐου σήμερα και στην Ελλάδα εορτάζουμε τη μεταφερόμενη Πρωτομαγιά, γιατί η …κανονική “έπεφτε” μέσα στην Εβδομάδα των Παθών, που για 10.000.000 Έλληνες δυστυχώς δεν θα είναι βδομάδα αλλά χρόνια, δεκαετίες.Μεταξύ μας, αν καθήσουμε και το σκεφτούμε λιγάκι, πλέον η Πρωτομαγιά ούτε αργία είναι, ούτε απεργία. Κάτι ενδιάμεσο είναι πλέον.
Και μην πει κανείς πως σήμερα έχουν μεταφέρει την “απεργία”. Την “αργία” έχουν μεταφέρει, ίσως και σε μια προσπάθεια ισοπέδωσης των πάντων.
Και μην πει κανείς πως σήμερα έχουν μεταφέρει την “απεργία”. Την “αργία” έχουν μεταφέρει, ίσως και σε μια προσπάθεια ισοπέδωσης των πάντων.
Απεργία λοιπόν δεν είναι σίγουρα, ας όψονται οι καταστάσεις. Αργία την έκαναν κι ας μην το ήθελαν, επειδή κάποιοι, κάποτε, κάπου (σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και στη χώρα μας – να θυμίζουμε π.χ. τη Σαλονίκη ή την Καβάλα, να θυμίσουμε τους καπνεργάτες ή τον Σταύρο Καλλέργη) είχαν το σθένος να αντισταθούν σε μια σειρά από καταστάσεις που λίμναζαν από την αρχαιότητα.
Το θέμα είναι πως αυτοί οι κάποιοι άφησαν μια παρακαταθήκη, την οποία χρησιμοποιούν ορισμένοι άλλοι για να στήνουν πολιτικές ή συνδικαλιστικές καριέρες και φιέστες.
Το θέμα είναι ποια θα είναι η δική μας στάση, των νεωτέρων, μπροστά στη λαίλαπα που έρχεται και ονομάζεται Ε.Ο.Ζ. Και που σε λίγο καιρό θα απειλεί άπαντες αλλά κυρίως τα παιδιά μας, όπως μια πυρκαγιά απειλεί ένα ξερό λιβάδι.
Ή πάλι λάθος κάνουμε;
για μια πρώτη γεύση για το μέλλον που έρχεται μπορούμε άλλωστε να δούμε το τελευταίο χρονικά – γιατί δεν θα είναι τελευταίο νομοθετικά, θα φέρουν κι άλλα – δημιούργημα που σχετίζεται με τον κατώτερο μισθό. Πόσο, ούτε δεκαήμερο έχει που ψηφίστηκε.