Διαβάστε το! Αξίζει να αφιερώσετε 4 λεπτά από τη ζωή σας (γιατί, μεταξύ μας, επειδή οι περισσότεροι δεν έχουμε στο περιβάλλον μας άτομα με αναπηρίες τέτοια πράγματα τα προσπερνάμε. Ή πάλι λάθος κάνουμε;;;)
της Γεωργίας Χαρατσή
Αναπληρώτριας εκπαιδευτικού
“Πίσω από τις διαφορές κρύβεται η ομοιότητα” έγραφε ο πίνακας στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αλεξάνδρειας στα πλαίσια του προγράμματος ευαισθητοποίησης των μαθητών-τριων των δημοτικών σχολείων της περιοχής για την αναπηρία, και με αυτή την αφορμή ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο. Η πρώτη αντίδραση καθενός αντικρίζοντας ένα άτομο με ειδικές ανάγκες είναι να επισημάνει τα διαφορετικά χαρακτηριστικά του. “Δε βλέπει”, “δεν ακούει”, “δεν περπατάει”, “δε μιλάει” η ”Πώς κάνει έτσι;” είναι φράσεις που όλοι μας έχουμε πει ή σκεφτεί.
Το πρώτο όμως που θα έπρεπε να σκεφτούμε είναι ότι πρόκειται για ανθρώπους που πρέπει να ντυθούν, να φάνε, να έχουν σπίτι, να ζεσταθούν, να πάνε σχολείο, να ζήσουν!
H αναπηρία μας αφορά όλους είτε έχουμε είτε όχι κάποια αναπηρία οι ίδιοι ή το περιβάλλον μας.
Είναι κατάσταση δυσάρεστη και συχνή και πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να εξοικειωθούμε με αυτήν ώστε να δεχτούμε και ειλικρινά να μην ενοχλούμαστε από την παρουσία ενός παιδιού με αναπηρία. Χρειάζεται να αποδεσμευτούμε από το εξωπραγματικό πρότυπο της τελειότητας, του νέου, υγιή, δυνατού, γυμνασμένου, έξυπνου ατόμου που προωθείται από την διαφήμιση.
Μόνο έτσι μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα περιβάλλον όπου το παιδί με αναπηρία να ζει ισότιμα με τους συνομηλίκους του.
Στη συνέχεια η μισοτελειωμένη φράση “ Αν ήμουν στη θέση σου, …” μας καλούσε να μπούμε στη θέση ενός ατόμου με αναπηρία.
Να “δούμε” με τα μάτια ενός τυφλού την ασχήμια αυτού του κόσμου, να μετακινηθούμε όπως ένα άτομο με κινητικά προβλήματα στα γεμάτα λακκούβες και εμπόδια πεζοδρόμια, στα απρόσιτα μέσα μεταφοράς και δημόσια κτίρια.
Τα εμπόδια της κοινωνίας κάνουν τους ανθρώπους ανάπηρους.
Αυτά όμως δεν είναι τα μόνα προβλήματα των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους.
Στην εποχή της κρίσης η οποιαδήποτε οικογένεια χρειάζεται αρκετά χρήματα για την ένδυση, σίτιση, στέγαση και θέρμανση της.
Σκεφτείτε λοιπόν εκτός αυτών να πρέπει να πληρώνεις την υγειονομική περίθαλψη και τη φαρμακευτική αγωγή που τα ταμεία δε χορηγούν ή περικόπτουν εξαιτίας της κρίσης στην υγεία.
Να πρέπει να πληρώνεις για την ιδιωτική εκπαίδευση των παιδιών σου γιατί τα σχολεία δε στελεχώνονται με εκπαιδευτικούς και εξειδικευμένο προσωπικό που αυτά τα παιδιά χρειάζονται.
Η οικονομική κρίση έχει γίνει κρίση ανθρώπινη, κρίση θεσμών, αξιών…κρίση ανθρωπιάς. Εγκλωβισμένοι στα προσωπικά μας προβλήματα δε γνωρίζουμε και δεν ενδιαφερόμαστε για τον πλησίον.
Δεν πρέπει να γίνονται διακρίσεις για τα παιδιά με αναπηρία. Πρέπει να έχουν την ίδια περίθαλψη, την ίδια εκπαίδευση και τις ίδιες ευκαιρίες για να ζήσουν μια κανονική ζωή.
Η αναγνώριση των δικαιωμάτων των ατόμων με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ) είναι αδιαπραγμάτευτο συνταγματικό δικαίωμα σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία.
Συμπερασματικά και όπως εδώ και καιρό αναφέρεται στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης “Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες δεν είναι περίεργα ή άρρωστα.
Το μόνο που θέλουν είναι ότι θέλει ο καθένας μας…να τους αποδεχτούμε.”.
Δεν αρκεί μόνο μια ημέρα για να ακούσουμε ή να διαβάσουμε κάτι και να σκεφτούμε με οίκτο πόσο κρίμα είναι γι’αυτούς τους ανθρώπους.
Πρέπει να δεχτούμε ότι είναι άνθρωποι που χρειάζονται τη βοήθεια του διπλανού τους για το καλό όλων μας.
Η βοήθεια αρχίζει με το να τους καταλαβαίνουμε και να τους νοιαζόμαστε.
Να βοηθήσουμε το παιδί να αναπτύξει κατά το δυνατόν όλο του το δυναμικό χωρίς όμως να απαιτούμε από αυτό να συγκρίνεται και να εξομοιώνεται με άτομα χωρίς αναπηρία.
Να βοηθήσουμε το παιδί με αναπηρία να αποδεχθεί το ίδιο την αναπηρία που έχει και να γνωρίσει τις αδυναμίες και τις δυνατότητές του.
Να έχουμε πάντα υπομονή και να δείχνουμε κατανόηση στους ανθρώπους που μπορεί να χρειάζονται λίγη παραπάνω βοήθεια.
Να προσφέρουμε εθελοντικά τη βοήθεια μας σε άτομα με αναπηρία.
Να μην κοροϊδεύουμε ποτέ κάποιον που έχει μια αναπηρία.
Όπως όλοι μας, έτσι και τα άτομα με αναπηρία εκτιμούν εκείνους που τους συμπεριφέρονται με σεβασμό και λεπτότητα.
Στις 3 Δεκεμβρίου επομένως δε γιορτάζουμε… Είμαστε εδώ για να θυμόμαστε το Δικαίωμα στην αξιοπρέπεια των Ανθρώπων με Αναπηρία…
Όλες τις ημέρες του χρόνου…!!!
3 Δεκέμβρη λοιπόν…διαβάσατε άλλο ένα άρθρο για την αναπηρία. Εσείς τι κάνατε για να βοηθήσετε;
Χαρατσή Γεωργία
Αναπληρώτρια εκπαιδευτικός ΠΕ 71
Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αλεξάνδρειας