H ψήφιση των μέτρων για το τρίτο κατά σειρά Μνημόνιο, συνιστά την χαριστική βολή σε μια εξαντλημένη και καταπονημένη κοινωνία. Η τελευταία τριετία σήμανε την πλήρη κατάρρευση του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου της Μεταπολίτευσης, με τα θετικά και τα αρνητικά χαρακτηριστικά του.
Ωστόσο, είναι εμφανής η αμηχανία του ελληνικού πολιτικού συστήματος στο να διαμορφώσει, και το κυριότερο να προβάλει, ένα πειστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και επανόδου στην ανάπτυξη. Το πακέτο των μέτρων, στην ουσία, υπεξαιρεί από την ελληνική αγορά και τις τελευταίες εφεδρείες ρευστότητας που θα επέτρεπαν τη στοιχειώδη δραστηριοποίηση των επιχειρήσεων.
Εκτός, όμως, από την κατάσταση στην αγορά, αυτό που μας ανησυχεί περισσότερο είναι η έλλειψη μιας συλλογικής αφήγησης για το μέλλον της χώρας μας, στην οποία μάλιστα να συμπεριλαμβάνεται η μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα. Το διαρκές «σφυροκόπημα» των Ελλήνων πολιτών σε οικονομικό και ψυχολογικό επίπεδο, στερεί το όνειρο, το όραμα και τη θέληση για ένα καλύτερο μέλλον από τα πιο δυναμικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.
Η ελληνική μεσαία τάξη από τα συνεχή αναγκαστικά “μέτρα των δόσεων” βιώνει τη διάλυσή της και μαζί με αυτήν «βυθίζεται» και το όραμα μιας κοινωνίας ικανής να αναπαράγεται και να εξελίσσεται σε ένα ευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον, χωρίς μάλιστα να γνωρίζει εάν αυτά είναι τα τελευταία μέτρα ή τα τρίτα και τελειωτικά.
Το ελληνικό εμπόριο, συναισθανόμενο τον ιδιαίτερο ρόλο που υπηρετεί στην ελληνική κοινωνική και οικονομική δομή, αντιτίθεται στη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και με το ρόλο του κοινωνικού εταίρου καλεί τους κυβερνητικούς εταίρους σε έναν ευρύ και άμεσο διάλογο για έναν ρεαλιστικό επαναπροσδιορισμό της αναπτυξιακής προοπτικής της χώρας.
Τη δυνατότητα ύπαρξης μιας καλύτερης επόμενης ημέρας την οφείλουμε στους εαυτούς μας, στις οικογένειές μας και στις γενιές που ακολουθούν.