Ορθή η δήλωση του Αντώνη Σαμαρά πως δεν θα αφήσει τη χώρα να γίνει ξέφραγο αμπέλι. Είναι – και αυτό μεταξύ πολλών άλλων, όπως η διαφύλαξη της ανεξαρτησίας της χώρας και αξιοπρέπειας των Ελλήνων – μέσα στα καθήκοντα ενός πρωθυπουργού.
Δυστυχώς όμως το …timing της δήλωσης (και όχι της πρόθεσης) δεν είναι σωστό.
Η χώρα κάποτε ήτο “ξέφραγη άμπελος”. Για την ακρίβεια κάποτε ήτο “άμπελος” και μάλιστα ιδιαιτέρως καπρερή. Στη συνέχεια, χάρη στις άοκνες προσπάθειες προηγουμένως κατοικοεδρευόντων στην Ηρώδου Αττικού 19 (αλλά και σε αυτές όσων τους αντιπολιτεύονταν και βολεύονταν να ασκούν στείρα, εκ του ασφαλούς και καναπεδάτη κριτική), έγινε ξέφραγο αμπέλι.
Τώρα, μετά και την προ διετίας έλευση της παρέας των “δανειστών” μας και την εξαθλίωση των Ελλήνων, η “ξέφραγη άμπελος” (και κάποτε “ιδιαιτέρως καρπερή άμπελος”) έχει γίνει ένα άγονο, χέρσο χωράφι.
Ίσως αυτό το οποίο δεν θα πρέπει να αφήσει ο Πρωθυπουργός να γίνει θα είναι να μην πάρει ο αέρας τη σκόνη που έχει απομείνει στο επάνω μέρος του εδάφους. Γιατί αν χαθεί και αυτή, τότε θα έχουμε ένα σεληνιακό τοπίο, ακατάλληλο για οποιαδήποτε καλλιέργεια…