Με το που θα βρεθεί μια βιώσιμη λύση για Ιταλία και Ισπανία (και θα ετοιμαστούν “τεχνικά” όλοι για τη δική μας έξοδο), τότε απλά όλα θα είναι θέμα χρόνου.
Το γράφουμε εδώ και καιρό και θα το γράφουμε και στο μέλλον, αν χρειαστεί: τίποτε δεν είναι τυχαίο στις δηλώσεις των ξένων αξιωματούχων – ειδικά αυτών της ΕΕ ή του Eurogroup.
Όλα έχουν μια και μόνη λογική εξήγηση, είτε πρόκειται περί Γερμανών (που μιλάνε απαξιωτικά από το πρωί μέχρι το βράδυ για μια χώρα στην οποία υπολόγιζαν να έρθουν και να πάρουν τα πάντα “μπιρ παρά”), είτε πρόκειται περί άλλων (όπως Φινλανδών ή του Γιούνκερ): τον χρόνο.
Το θέμα εδώ και πολύ καιρό δεν είναι η παραμονή στην Ευρωζώνη. Το θέμα είναι “μέχρι πότε θα παραμείνουμε στην Ευρωζώνη”.
Δηλαδή, μέχρι πότε θα είναι έτοιμοι οι υπόλοιποι να αντιμετωπίσουν μια πιθανή έξοδο της Ελλάδας από την οικογένεια του ευρώ. Και μέχρι πότε θα βρεθεί μια πραγματικά αποδεκτή λύση για να μην σκάσουν στα χέρια των ανίκανων και χωρίς όραμα Ευρωπαίων “ηγετών” οι οικονομίες της Ισπανίας και της Ιταλίας.
Ούτε ο χρόνος, ούτε τα λόγια του Γιούνκερ είναι τυχαία αφού αναφέρει πως η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί αναγκασμένη να εγκαταλείψει το ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα: “Μια έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ είναι τεχνικά δυνατή αλλά ο πολιτικός κίνδυνος μιας τέτοιας εξέλιξης είναι ανυπολόγιστος […] αν η Ελλάδα δεν συμμορφωθεί με τα αιτήματα οικονομικής εξυγίανσης και διαρθρωτικών αλλαγών, τότε μπορεί να πρέπει να ληφθεί υπόψη το συγκεκριμένο ενδεχόμενο» είπε ο πρόεδρος του Eurogroup.
Όσο για τους δικούς μας (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ), αυτοί ακόμη παίζουν με τις λέξεις, αδυνατώντας να αντιληφθούν το μέγεθος του προβλήματος. Γιατί αυτοί ψάχνουν “τον πρωθυπουργό της δραχμής” και όχι “τον πρωθυπουργό που θα είναι ικανός να μας βγάλει από τα δύσκολα”.
*η στάση των Ευρωπαίων δεν βασίζεται στο ότι “δεν μας θέλουν”. Ας κόψουμε επιτέλους τις βλακείες! Βασίζεται στο ότι έχουμε φανεί αναξιόπιστοι εδώ και χρόνια, όταν τα πάντα ήταν κατά πολύ ευκολότερα να πραγματοποιηθούν στην Ελλάδα (δομικές αλλαγές ας πούμε, που θα ήταν και ηπιότερες).
Όσο για τα παραμύθια περί βιώσιμου χρέους (ήθελαν δημόσιο χρέος επί του ΑΕΠ της τάξης του 60% και έλλειμμα στο 3%), την απάντηση δίνουν τα στοιχεία που θέλουν τουλάχιστον 10 χώρες να μην μπορούν να ικανοποιήσουν καμιά από τις δυο απαιτήσεις. Γιατί το έλλειμμα τροφοδοτεί το δημόσιο χρέος (μέσω των δανεισμών) και το χρέος διογκώνεται λόγω του ελλείμματος…