Αν μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τα γερμανικά παιχνίδια “θεμιτά” και κατανοητά (πάντοτε στο πλαίσιο της μακράς προεκλογικής περιόδου που έχει ξεκινήσει και που θα φέρει το νικητή στην καγκελαρία της χώρας αυτής αλλά και στο πλαίσιο μιας αξιοζήλευτης προσπάθειας των Γερμανών να κερδίσει η χώρα τους από τη φτιαχτή κρίση), είναι πρακτικά αδύνατο να κατανοηθούν τα παιχνίδια δηλώσεων και τακτικών στο δικό μας, στο εσωτερικό μέτωπο.
Ο Ρέσλερ, ο Βεστερβέλε, η Δωροθέα (η οποία παραδόξως είναι σιωπηλή τις ημέρες αυτές) κάνουν αυτό που θεωρούν σωστό για τους ίδιους.
Οι δικοί μας όμως, οι κυβερνητικοί εταίροι, ο Λαφαζάνης και ο ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα έχουν μπει σε μια διαδικασία πολέμου δηλώσεων και αντιδηλώσεων που είναι ακατανόητη, που ρίχνει λάδι στη φωτιά που έχει πάψει να σιγοκαίει εδώ και πολύ καιρό και που κάθε άλλο παρά καλό κάνει στη χώρα.
Και αναφερόμαστε στις δηλώσεις τους για το πόσο εξυπηρετική θα είναι μια πιθανή (δημόσια & και με κάθε επισημότητα) δήλωση χρεοκοπίας της Ελλάδας.
Γνωστοί και επιφανείς οικονομολόγοι έχουν αναφερθεί εδώ και καιρό στο θέμα του αποδεδειγμένα μη δυνάμενου να εξυπηρετηθεί χρέους της Ελλάδας, σε συνδυασμό με τη δήλωση χρεοκοπίας. Και δεν είναι λίγοι οι οποίοι αναφέρουν το προφανές: πως μετά από 2 πακέτα δανεικών και μετά από 2 Μνημόνια με τους δανειστές μας, ήρθε το κούρεμα. Ένα κούρεμα που στην ουσία του δεν είναι τίποτε άλλο από μια έμμεση (ή άμεση, ανάλογα με τη “σχολή” την οποία ακολουθεί ο εκάστοτε οικονομολόγος) παραδοχή πως η χώρα έχει χρεοκοπήσει. Τουλάχιστον από τεχνικής άποψης. Γιατί, όπως μας είχαν μάθει στο Πανεπιστήμιο, μια χώρα πρακτικά είναι αδύνατο να χρεοκοπήσει.
Δυστυχώς η Ελλάδα έχει ένα μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά “προνόμιο”, σύμφωνα πάντοτε με τους οικονομολόγους αυτούς αλλά και σύμφωνα με την κοινή λογική: στην ουσία (και κατά το κοινώς λεγόμενο) έχει βαρέσει κανόνι, έχει υποστεί κούρεμα του χρέους της όχι μια αλλά δυο φορές και είναι η μοναδική που εξακολουθεί να χρωστά πάνω-κάτω τα ίδια ή ίσως και περισσότερα χρήματα σε σχέση με αυτά που χρωστούσε πριν να ξεκινήσουν όλα αυτά.
Με μια όμως διαφορά σε σχέση με το 2010, όταν με σκηνικό το ακριτικό Καστελλόριζο ο Παπαδρέου είχε εμφανιστεί στους δέκτες των τηλεοράσεων για να μας αναγγείλει την προσφυγή της χώρας σε διεθνείς οργανισμούς: τώρα τα πάντα είναι προς εκποίηση και η χώρα ακολουθεί μια συνταγή εξόδου που αποδεδειγμένα και μαθηματικά την οδηγεί στην καταστροφή…