Άρθρο: "Το κίνημα κοιμάται αλλά οι μεσίτες δουλεύουν"

 

Μέσα καλοκαιριού και η κυβέρνηση καθώς και η Βουλή των Ελλήνων για πρώτη φορά στα χρονικά εργάζονται πυρετωδώς. Και βέβαια αξίζει τον κόπο για το μεγαλύτερο πλιάτσικο της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας, εφόσον ίσως στο πέρας του να μην υπάρχει πλέον ούτε Ελλάδα.

Πιστοί στο λόγο που έδωσαν στην Τρόικα και χωρίς κανέναν ενδοιασμό να παραβιάσουν έστω τα ολίγα που ψέλλιζαν ότι θα διεκδικήσουν υπέρ του λαού και πολύ περισσότερο ενεργώντας για πολλοστή φορά σε βάρος των συμφερόντων του λαού μας και του τόπου μας, σπεύδουν να ξεπουλήσουν ό τι μπορούν και όσο-όσο, αρκεί να ικανοποιήσουν την αδηφαγία των αφεντικών τους και τις ανοιχτές δικές τους υποχρεώσεις.Τα διαθέσιμα “προιόντα”, αφού μάλιστα ορισμένα από αυτά σκόπιμα αφέθηκαν στο έλεος του πελατειακού κράτους, που αυτοί οι ίδιοι και θεμελίωσαν και συντήρησαν χρόνια ολόκληρα και με την ανοχή τη δική μας – αλλά όχι και με την ίδια ευθύνη – τώρα έφτασε η μεγάλη στιγμή γι΄ αυτούς να τα παραδώσουν, εξαργυρώνοντας με προσωπικά ανταλλάγματα τις υπηρεσίες τους στη διεθνή συμμορία τραπεζιτών,που ελέγχει και καθορίζει τις τύχες λαών και κρατών.
Το ερώτημα όμως είναι…

…τι κάνουμε όλοι εμείς που συναντηθήκαμε πρόσφατα στους δρόμους και τις πλατείες διαμαρτυρόμενοι, καταγγέλλοντας και διεκδικώντας.

Στείλαμε ένα ηχηρό μήνυμα, το οποίο αποτυπώθηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα, για το κράτος της κλεπτοκρατίας, για τις ευθύνες των δυο κομμάτων που κατέστρεψαν τη χώρα, και παρόλο βέβαια που κατάφεραν και πάλι να διασωθούν και μάλιστα το χειρότερο, να βρίσκονται και πάλι στην εξουσία, συνεχίζοντας την καταστροφική και προδοτική πολιτική τους για τη χώρα, το μήνυμα αυτό οφείλουμε να το κρατήσουμε ζωντανό αλλά και να απαιτήσουμε, να συμβάλλουμε, να ενεργήσουμε, ώστε να μετουσιωθεί σε πολιτικές πράξεις συγκεκριμένες. Και όλα αυτά πρέπει να γίνουν άμεσα, με την ίδια ταχύτητα που οι εντολείς της τρόικας διαμελίζουν τη χώρα.

Φαίνεται όμως ότι και το κίνημα κοιμάται. Και όπως στις περισσότερες στιγμές της ιστορίας η προδοσία διενεργούνταν στο σκοτάδι, ώστε να πιαστούν τα μελλοντικά θύματα στον ύπνο, έτσι και τώρα επελέγη ο Αύγουστος ως η καταλληλότερη εποχή για να πιάσουν τον Έλληνα πραγματικά στην αδράνεια και ραστώνη.

Θα μείνει στην ιστορία ως ο Μέγας Αύγουστος εκποίησης της χώρας. Και όμως θα έπρεπε να βρισκόμαστε μπροστά τους σε κάθε προσπάθεια υλοποίησης των σκοτεινών σχεδίων τους, τώρα που το διακύβευμα για μας είναι πλέον η επιβίωσή μας ως έθνος. Γιατί είναι άλλο να παλεύεις για τα δικαιώματα που σου στερούν σε ένα κράτος τουλάχιστον κυρίαρχο και άλλο σε ένα προτεκτοράτο.

Μόνο με την οργάνωση του λαού σε αντίσταση μπορεί να αναχαιτιστούν τα καταστροφικά σχέδια της ντόπιας και ξένης τρόικας. Γι’αυτό και κυρίως το κόμμα που του εμπιστεύτηκε ο λαός την τύχη του , οφείλει να βρει τρόπους να πετύχει την ανατροπή με την όσο το δυνατό μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη σύμπραξη και των πολιτών. Το μήνυμα του κόσμου εξάλλου ήταν η ανατροπή και η εναλλακτική πρόταση εξουσίας.Τ ο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης οφείλει να τα υλοποιήσει και τα δύο: και να ηγηθεί στον αγώνα για ανατροπή και να εκπονήσει πρόγραμμα διάσωσης της χώρας.

Χρειάζεται ακόμη πολύ πιο τολμηρή αντιπολίτευση από γενικές και αόριστες απειλές, τις οποίες μάλιστα αναγκάζονται κάποιες φορές και να τις “μαζεύουν”. Το 27% είναι ένα πολύ σοβαρό έρεισμα για να μπορεί να περάσει η ηγεσία ενός κόμματος από τον καταγγελτικό λόγο και τις διαπιστώσεις σε συγκεκριμένες ενέργειες, που επιτέλους θα αποδίδουν ευθέως τις ευθύνες σε όσους εγκληματούν κατά του δημοσίου συμφέροντος. Είναι όμως και ένα πολύ σοβαρό έρεισμα για λύσεις ριζοσπαστικές και αποτελεσματικές για τον τόπο.
Το ίδιο χρέος όμως έχουν και όλοι οι άλλοι που δήλωναν ότι αγωνίζονται για την πατρίδα και τη Δημοκρατία. Και είναι πολύ λυπηρό που ορισμένοι αντί να λειτουργούν ενωτικά αυτή την πραγματικά ύστατη στιγμή για την πατρίδα, βρίσκουν χώρο και χρόνο να αντιπολιτεύονται και πάλι το ΣΥΡΙΖΑ ή και άλλες ίσως δυνάμεις και να μην αναγνωρίζουν τον ένα και μοναδικό εχθρό εναντίον του οποίου έπρεπε όλοι να είμαστε ενωμένοι και να αφήσουμε για μετά τις ιδεολογικές ή όποιες άλλες διαφορές.

Κρινόμαστε όμως όλοι αυτές τις στιγμές. Πόσο τελικά ανιδιοτελής ήταν και είναι ο αγώνας όλων αυτών που και τώρα ακόμη προτιμούν να μη δικαιωθεί η επιλογή του κόσμου στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να αποτύχει κι ας είναι το τίμημα η καταστροφή μας.

Ανεξάρτητα όμως από το αν συμφωνούμε ή όχι με πρόσωπα και πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ ή των Ανεξάρτητων Ελλήνων ή κάποιου κινήματος που δεν εκπροσωπείται στη Βουλή, ας το καταλάβουμε ότι όλοι εμείς που δεν ανήκουμε στο δικό τους στρατόπεδο, ανήκουμε αναγκαστικά στο άλλο, σε κείνο που αντιμάχεται τα σχέδιά τους. Χρειάζεται επομένως ενωμένοι να τους αντιμετωπίσουμε,όπως και αυτοί ενωμένοι βήμα-βήμα πετυχαίνουν τον αφανισμό μας.Όποιος αναζητά τρόπους στην προκειμένη στιγμή για να πείσει τον κόσμο ότι δικαιώνεται, ότι κατέχει ο ίδιος «τη συνταγή» της επιτυχίας και εν τέλει επαίρεται για τη μοναδικότητα του, διαβάλλοντας τους συν-αγωνιστές του, υπηρετεί μάλλον τον εαυτό του. Πολύ περισσότερο όμως είναι άκαιρο και καταστροφικό για τη χώρα, εφόσον η μεγαλύτερη απειλή για τους “μεσίτες” της πατρίδας μας είναι η δική μας αφύπνιση και ενότητα.
Είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι, ακόμη είτε μας αρέσει ή μας δυσαρεστεί, οι προσδοκίες του αγώνα μας αποτυπώθηκαν στο πολύ υψηλό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ.Το επιθυμητό θα ήταν να υπήρχε μεγαλύτερη συσπείρωση προ-εκλογικά,ώστε να φρενάρουμε την πορεία προς το γκρεμό.

Οιευθύνες όμως γι’αυτό δεν είναι η κατάλληλη στιγμή ούτε καν να αναζητούνται. Η ευθύνη στο από δω και μπρος είναι η ικανότητα και η βούληση να μετουσιωθεί η εντολή του κόσμου και ο αγώνας μας σε συγκεκριμένες πολιτικές πράξεις, που θα μας δώσουν ελπίδα και προοπτική να επιβιώσουμε σε μια χώρα καταρχήν ανεξάρτητη και να επιδιώξουμε στη συνέχεια “με ένα πέτρινο χέρι να συγυρίσουμε το σπίτι μας και τη ζωή μας”.