Πραγματισμός (ο) [1859]
1. φιλοσοφικό δόγμα που θέτει ως κύριο κριτήριο για την αξιολόγηση των ιδεών (καθώς και των τρόπων ή των σχεδίων δράσεως) την αποτελεσματικότητα και τη χρησιμότητά τους, αναγνωρίζει ως αληθές οτιδήποτε τείνει προς την προαγωγή των όρων της ζωής και έχει καθαρά εμπειριοκρατικό και ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα.
2. η πραγματοκρατία (βλ.λ.)
[ΕΤΥΜ. Μεταφρ δάνειο από τη γαλλ. rèalisme]
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας (β΄έκδοση, γ΄ανατύπωση 2006), σελίδα 1461
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας (β΄έκδοση, γ΄ανατύπωση 2006), σελίδα 1461