Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά ειδικά το τελευταίο διάστημα αυξάνονται οι διαμαρτυρίες κατοίκων πολλών χωριών για εγκατάλειψή τους από τις δημοτικές αρχές (και στους τρεις ημαθιώτικους Δήμους).
Οι διαμαρτυρίες αφορούν κυρίως θέματα καθαριότητας και εγκατάλειψης υποδομών (όπως παιδικών χαρών ή δημοτικών κτηρίων). Αυτοί που διαμαρτύρονται είναι οι κάτοικοι αλλά και οι πρόεδροι των μικρών οικισμών, οι οποίοι βλέπουν πως για να κάνουν το πιο απλό πράγμα μέσα στα χωριά τους – όπως ας πούμε το κόψιμο των χόρτων σε μια δημοτική έκταση – θα πρέπει να πάρουν 169 εγκρίσεις και να παρακαλάνε για ένα μηχάνημα.
Απ’ την αρχή το λέγαμε πως το σχέδιο “Καλλικράτης” έμπαζε από παντού: δεν είναι δυνατόν να δημιουργήσεις μεγάλους σε έκταση και σε πληθυσμό Δήμους με μηδέν προεργασία…
κατά τη διάρκεια της σύνταξης του νόμου, χωρίς να λάβεις υπόψη τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής και ιδίως χωρίς λεφτά. Γιατί λεφτά ΔΕΝ υπήρχαν, ούτε υπάρχουν, και ότι γίνεται γίνεται ως επί το πλείστον από λεφτά από διάφορα ευρωπαίκά προγράμματα.
Δεν μπορείς να ενώνεις χωριά και πόλεις μεταξύ τους με βασικό κριτήριο την “κομματική” τους σύνθεση και το πόσους από τους 325 νέους Δήμους θα κερδίσεις, χωρίς να λάβεις υπόψη το ανάγλυφο του χάρτη ή τις δυσκολίες που θα έρθουν στην πορεία.
Και τις δυσκολίες τις έχουμε ήδη μπροστά μας, μόλις 18 μήνες μετά.
* για να θυμηθούμε λίγο και την πρόσφατη ιστορία και να καταλάβουμε τι γίνονταν τότε, σε μια από τις προτάσεις ήταν να πάει ο Δήμος Πλατέος στην Π.Ε. Θεσσαλονίκης και ο Δήμος Αποστόλου Παύλου στο Δήμο Αλεξάνδρειας. Επίσης να θυμήσουμε και την ιστορία με τους Δήμους άνω των 10.000 κατοίκων και τι κατάληξη τελικά είχε και εκείνο το θέμα…