1) η επιβεβαίωση του γνωστού “δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται“ – γιατί όλοι αυτοί που σήμερα αμφισβητούν τον Παπανδρέου μια χαρά ψήφιζαν τα νομοσχέδια που “έφερνε” στη Βουλή η Κυβέρνηση της οποίας ήταν Πρόεδρος ο Παπανδρέου (τότε ήταν καλός ο Γιώργος ενώ το κόστος για την ελληνική κοινωνία και οικονομία δεν ενδιέφερε, αρκεί να ήταν οι ίδιοι στην επικαιρότητα και μέλη του υπουργικού συμβουλίου),
Κατά τα άλλα (στα εντελώς ενδοπασοκικά) όλοι εξέφρασαν την άποψη για αλλαγή ηγεσίας. Ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός δεν είπε κουβέντα για το τι προτίθεται να πράξει, αφήνοντας στα μαύρα σκοτάδια άπαντες (είπε μόνο πως θα πράξει αυτό που πρέπει), οι Λοβέρδος, Χρυσοχοΐδης και Βενιζέλος έθεσαν το θέμα ηγεσίας (ο καθένας με τον τρόπο του), χωρίς όμως να λαμβάνουν υπόψη πως ο κόσμος έχει αντιληφθεί τι έγινε όλα αυτά τα χρόνια και πως τη λύση δεν θα τη φέρουν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό χάλι. Φυσικά το πιο ωραίο το είπε η Διαμαντοπούλου: “αυτοδιάλυση και επανίδρυση”! Αυτό που δεν εξήγησε είναι ότι η αυτοδιάλυση δεν είναι δυνατόν να γίνει αφού το διέλυσαν το κόμμα ήδη, ενώ για επανίδρυση τι να πει κανείς; Απαιτούνται και μέλη ή φίλοι του κόμματος για να επανιδρύσουν ένα κόμμα. Και με τα ίδια στελέχη στην πρώτη γραμμή, δύσκολα να βρεθούν ξανά άνθρωποι που θα πάνε να επανιδρύσουν ένα κόμμα το οποίο κόστισε πολλά στους ίδιους και στους οικογενειακούς τους προϋπολογισμούς…