Εκεί που είπαν πως ηρέμησαν κάπως τα πράγματα στη Μέση Ανατολή, ξαφνικά στους Δυτικούς (οι οποίοι καίγονται για τα πετρέλαια και τη γεωστρατηγική θέση της περιοχής) δημιουργήθηκαν νέα προβλήματα.
Στη Λιβύη – και ενώ ο Καντάφι είναι μακαρίτης και ο πιο δραστήριος γιος του στα χέρια των επαναστατών που έχουν την εξουσία (υποτίθεται) – το θέμα έχει ξεφύγει. Γιατί αν υπήρχε ένα θετικό για τους Δυτικούς στη διακυβέρνηση Καντάφι, αυτό ήταν το πως…
με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο ο Συνταγματάρχης κρατούσε τη χώρα ενωμένη. Μια χώρα στην οποία κουμάντο κάνουν οι φυλές και όχι κάποια πολιτική διοίκηση. Και τώρα που όλοι προσπαθούν να λύσουν το θέμα πολιτικά, όλοι οι φύλαρχοι επιθυμούν μερίδιο από την πολύ πλούσια πετρελαϊκή πίτα.
Στην Αίγυπτο γίνεται επίσης χαμός – με δεκάδες νεκρούς τις τελευταίες ημέρες, αφού η Πλατεία Ταχρίρ ξαναζεί στιγμές έντασης. Ο κόσμος είναι ιδιαίτερα εξαγριωμένος με τους στρατιωτικούς και όλοι πλέον (εντός και εκτός της χώρας) φοβούνται την άνοδο στην εξουσία των ισλαμιστών. Είτε αυτοί αναλάβουν απευθείας, είτε με όχημα μια light συστημική έκδοση των “Αδελφών Μουσουλμάνων”.
Στη Συρία τέλος το δράμα συνεχίζεται – με δεκάδες νεκρούς – εδώ και μήνες. Ο Μπασρ Αλ Ασσάντ είναι γαντζωμένος στην εξουσία και δεν το κουνάει ρούπι. Ο κόμμα Μπάαθ ελέγχει τα πάντα και ο στρατός είναι για την ώρα με το μέρος του. Αν και κάποιοι ήδη προχώρησαν στη δημιουργία απελευθερωτικού μετώπου. Στην ιστορία αυτή μπλέκεται και η Τουρκία, η οποία με δηλώσεις ρίχνει λάδι στη φωτιά (στην προσπάθεια της να φανεί ως ο προστάτης του συριακού λαού).
Με δυο κουβέντες: οι δυτικοί, εκεί που είπαν ότι ηρέμησαν ξαναναστατώνονται. Και μάλιστα αυτή τη φορά θα είναι δύσκολη οποιαδήποτε εμπλοκή, όποια και αν θα είναι η φύση της.