της Ελ. Ακρίτα
«Α ναι! Πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί, φιλοδοξίες, υπεροψίες, θυσίες και ήττες κι άλλες ήττες, κι άλλες μάχες… Για πράγματα που κιόλας ήταν από άλλους αποφασισμένα όταν λείπαμε εμείς…» ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Τους βαρέθηκα όλους! Τόσο απλά! Βαριά κουβέντα, το ξέρω… Βαριά κι ασήκωτη για κάποιον που ανήκει στη γενιά που τα κόμματα την αντιμετώπισαν σαν εκπαιδευμένο σκύλο του τσίρκου! Μας μάθαιναν να κάνουμε κολοτούμπα στον αέρα, να καθόμαστε στα δύο πόδια, να δίνουμε το χεράκι στον κύριο κι αφέντη μας… Μας δίδαξαν να ακολουθούμε, κουνώντας την ουρά μας, χαρούμενοι όταν αρπάζαμε στον αέρα κάποιο άθλιο κόκαλο! Οι σκύλοι δεν κάνουν ερωτήσεις, οι σκύλοι δεν διαφωνούν, οι σκύλοι δεν έχουν απορίες… Κι αν έχουν, τις κρατάνε για τον εαυτό τους… Κουράστηκα να είμαι σκύλος… Ισως γιατί σέβομαι πολύ περισσότερο τους σκύλους απ’ τα κόμματα!
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου (που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Τα Νέα” της 25ης Ιουνίου 2011 ΕΔΩ)