Τις τελευταίες ημέρες γίνεται λόγος για την Ιταλία και τα όσα συμβαίνουν εκεί.
Δυο θέματα είναι αυτά τα οποία ξεχωρίζουν: το Μνημόνιο (χωρίς Μνημόνιο) που έτρεξε να επιβάλλει ο Σίλβιο στους συμπατριώτες του, κάνοντας περικοπές μαμούθ ύψους 43 δις ευρώ από όπου μπορεί (το “όπου μπορεί” σχετικό ακούγεται, αφού πάντα το μάρμαρο ένας το πληρώνει, ο λαουτζίκος…).
Το δεύτερο θέμα έχει να κάνει με την προσπάθεια των Ιταλών δισεκατομμυριούχων να αγοράσουν μέρος του δημοσίου χρέους της πατρίδας τους.
Η διαφορά με τη δική μας θέση είναι εμφανέστατη:….
1) οι Ιταλοί ΔΕΝ έχουν τη διάθεση να στρώσουν κόκκινα χαλιά στο ΔΝΤ ώστε να το βάλουν στη Ρώμη, να αλωνίζει και να ελέγχει την 3η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, οπότε κάνουν κινήσεις πριν αυτές τους επιβληθούν,
2) οι Ιταλοί μεγαλοβιομήχανοι – τραπεζίτες – επιχειρηματίες δεν έχουν πατικώσει στην Ελβετία (ή σε άλλους παραδείσους χρήματος) το 99,99% των περιουσιών τους, αλλά τζιράρουν το μεγαλύτερο μέρος αυτών στην ίδια τους τη χώρα – για την οποία ενδιαφέρονται, αφού αν βουλιάξει θα βουλιάζουν και αυτοί μαζί….