Διαβάζω σχεδόν σε καθημερινή βάση τι ακριβώς γίνεται με το νέο κίνημα των “αγανακτισμένων” πολιτών.
Και αυτό που παρατηρώ είναι η συνεχής προσπάθεια “καπελώματος” του από πολιτικά κόμματα, φορείς, συνδικάτα, νεότευκτους σχηματισμούς ή άτομα που δεν κατάφεραν να ενταχθούν σε έναν κομματικό μηχανισμό που θα τους εξασφάλιζε προνόμια.
Όλοι, επειδή είναι άχρηστοι και ανίκανοι να εμπνεύσουν τον κόσμο,
τον κάθε έναν από εμάς, προσπαθούν να προσεταιρισθούν την κίνηση αυτή. Και το κάνουν γιατί ξέρουν ότι είναι τελειωμένοι, το κάνουν επειδή αυτή η ιστορία ξεκίνησε από νέους που έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους.
Κάποιοι προσπαθούν να μπουν μέσα στις συγκεντρώσεις με σημαίες και συνθήματα, κάποιοι άλλοι θέλουν να λάβουν “θέση” αναγνωρίζοντας έμμεσα ότι πρόκειται για το αύριο της Ελλάδας (και επειδή ήταν συμμέτοχοι στο χθες, θέλουν μερίδιο και από το αύριο). Κλασσική περίπτωση δηλαδή ιδιοποίησης μιας κατάστασης η οποία τους ανησυχεί και προς στιγμήν δεν μπορούν να την ελέγξουν. Θέλουν όμως να την ελέγξουν, γιατί σε απλά ελληνικά “έχει ψωμί η δουλειά”.
Ευτυχώς τα αντανακλαστικά (πολιτικά και μη) είναι ανεπτυγμένα σε τεράστιο βαθμό, πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που μπορεί να βάλει το μυαλουδάκι τους. Και θα τους απορρίψουν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες στους “αγανακτισμένους” (όπως ήδη το κάνουν εδώ και 3 μέρες), με τον ίδιο τρόπο που στέλνεις για απόσυρση ένα όχημα το οποίο σε γύρισε σε όλη την Ελλάδα αλλά έκανε τα χιλιόμετρά του και πρέπει να αποσυρθεί. Γιατί η ύπαρξη και συντήρησή του σου κοστίζει πολύ περισσότερο από το να επιλέξεις ένα νέο, καλό, καθαρό και προπάντων αξιόπιστο και οικονομικό όχημα.