Κομματιάζεται αργά αλλά σταθερά ο κοινωνικός ιστός στη χώρα. Αρχικά με τα πλήγματα στις ήδη άδειες τσέπες των πολιτών (η φτώχεια φέρνει γκρίνια και η γρίνια όλα τα υπόλοιπα). Μετά πλήττεται η κοινωνική συνοχή, αφού όταν υποφέρεις είναι δύσκολο – όσο καλές προθέσεις και να έχεις – να προσφέρεις στον διπλανό σου. Τέλος σε επίπεδο δομών, είτε πρόκειται για κρατικές είτε για δημοτικές. Και φυσικά κανείς από τους αποφασίζοντες (αφού οι σκοποί είναι πλέον ξεκάθαροι) δεν κάνει πίσω, θέτοντας σε κίνδυνο….
…τις σχέσεις μεταξύ κράτους και πολιτών, λειτουργώντας με σχέδιο το οποίο δεν φαίνεται διατεθειμένος να αλλάξει, ακόμη και αν υπάρχουν σφοδρές αντιδράσεις από την ίδια την κοινωνία.
Σιγά-σιγά γυρίζουμε σε άλλες εποχές, σε εποχές κατά τις οποίες υπήρχαν “υπήκοοι”. Και όλα αυτά με πρόσχημα την οικονομική “κρίση”, για την έξοδο από την οποία υπάρχουν και άλλοι δρόμοι, ενδεδειγμένοι από την οικονομική επιστήμη και δοκιμασμένοι εδώ και δεκαετίες.