Διαβάζω τις προτάσεις του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για τα σχολεία και ειδικότερα για τα μαθήματα (μαθησιακά πεδία τα ονομάζουν πλέον, πήξαμε στα ωραία αλλά κενά περιεχομένου ονόματα), τα νέα ωράρια, την αυτονομία της σχολικής μονάδας (έχει σκεφτεί κανείς πόσο επικίνδυνο είναι αυτό;) και άλλα τέτοια.
Και αναρωτιέμαι αν τελικά:
- σκέφτεται κανείς τι αλλαγές προτείνει, πριν τις προτείνει; Όοοολο αυτό το πράγμα θα βοηθήσει στην καταπολέμηση της παραπαιδείας και των φροντιστηριακών μαθημάτων, μιας φάμπρικας δισεκατομμυρίων ευρώ που στήθηκε γύρω από το ελληνικό σχολείο για να καλύψει τα κενά της εκπαίδευσης στο σχολείο και να βολέψει τους αδιόριστους (και διορισμένους φυσικά, διπλοθεσίτες παρανόμους) καθηγητές;
- είναι προτιμότερο όταν με το καλό μεγαλώσει η κόρη μου να την στείλω – αν ο θεούλης στείλει κανά τζόκερ – σε ξένο ιδιωτικό εν Ελλάδι το οποιο έχει σταθερό και επιτυχημένο πρόγραμμα τα τελευταία 100 χρόνια, γιατί ο κάθε ανίδεος πολιτικός που του ‘λαχε το Υπουργείο (πρώην Εθνικής, μην το ξεχνάμε) Παιδείας θέλει να αφήσει την σφραγίδα του και είναι διατεθειμένος να κάνει οτιδήποτε του πουν, όσες φορές και αν χρειαστεί να κάνει αλλαγές. Άσχετα αν αυτά που του πουν είναι επικίνδυνα για τη χώρα και υποθηκεύουν το μέλλον των μαθητών (αλλά και το επίπεδο γνώσεων τους) στους οποίους θα εφαρμοστούν…