Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος έλεγε πριν από πολλούς αιώνες ο Ηράκλειτος και καθημερινά επαληθεύεται το ορθόν των λεγομένων του.
Πρώτοι σέρνουν το χορό στην επίθεση ενάντια στη Λιβύη οι Γάλλοι, οι οποίοι όπως λέγεται έσωσαν την πολεμική τους βιομηχανία στις αρχές της δεκαετίας του 1970 χάρη στις παραγγελίες που έστελνε ο Καντάφι.
Όσο για τους άλλους, απλά δεν τους παίρνει: οι Ιταλοί έχουν ιστορικό αποικιοκρατικό παρελθόν στην περιοχή της Λιβύης, οι Βρετανοί το ίδιο στα ανατολικά της χώρας ενώ οι Αμερικανοί δεν μπορούν γιατί οι Λίβυοι ακόμη θυμούνται τις εξορμήσεις αεροσκαφών από πλοία του 6ου στόλου στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Όλοι αυτοί θα έχουν πολύ ενεργό και βασικό μεν αλλά “δεύτερο” (αν υπάρχει τέτοιος ορισμός) ρόλο.
Οπότε ο …κλήρος να παίξει τον “αρχηγό” στα μάτια της Διεθνούς Κοινότητας πέφτει στον ευεργετηθέντα, στη χώρα του Σαρκοζί.
(“Ήταν απαραίτητη, νόμιμη και σωστή” είπε ο Βρετανός πρωθυπουργός για την επίθεση. Ρε αϊ σιχτίρ!! Αν έχεις και το μαχαίρι και το καρπούζι, όλα έτσι μοιάζουν…)