Έχει γίνει πολύ εύκολο να παραβιαστούν τα οικιακά δίκτυα wi–fi και με τον τρόπο αυτό να μας κλέψει κάποιος εύρος από τη σύνδεση ή, ακόμη χειρότερα, προσωπικά δεδομένα ή και κωδικούς πρόσβασης. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά σε ξένη εφημερίδα πρώην χάκερ, ο οποίος σήμερα είναι επαγγελματίας στον χώρο της ασφάλειας σε πληροφοριακά συστήματα «Μέσω του διαδικτύου διαδίδονται εργαλεία τα οποία επιτρέπουν στον οποιονδήποτε να γίνει ένας πειρατής της πληροφορικής και να εισέλθει κρυφά μέσα στα δίκτυα“.
Χρησιμοποιώντας έναν αλγόριθμο ο οποίος είναι ειδικά σχεδιασμένος για αυτά τα εργαλεία, τα οποία διατίθενται με τη μορφή προγραμμάτων ή μέσα σε ιστοτόπους, οποιοσδήποτε μπορεί εύκολα να ανακαλύψει τον κωδικό πρόσβασης ρούτερ που είναι συνδεδεμένα με οικιακά δίκτυα. Ορισμένοι πειρατές σκέφτηκαν να μελετήσουν τη λειτουργία αυτών των ρούτερ (μέσα από την τεχνική του “reverse engineering“) και βελτίωσαν τα εργαλεία με τα οποία «μαντεύουν» τους κωδικούς πρόσβασης WPA που έχουν ορίσει οι χρήστες.
Αν ο εισβολέας συνδεθεί με το προσωπικό μας δίκτυο wi–fi, οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Θα μπορούσε να περιοριστεί στο να χρησιμοποιεί μέρος του εύρους σύνδεσης και να συνδεθεί και αυτός στο διαδίκτυο. Μέχρι εκεί καλά, αφού το πρόβλημα που δημιουργείται είναι ελάχιστο (άσε που βοηθάμε και κάποιον που δεν έχει τη δυνατότητα, να έχει έστω και έτσι πρόσβαση). Απλά, η πλοήγηση στο διαδίκτυο θα είναι πιο αργή.
Χρησιμοποιώντας έναν αλγόριθμο ο οποίος είναι ειδικά σχεδιασμένος για αυτά τα εργαλεία, τα οποία διατίθενται με τη μορφή προγραμμάτων ή μέσα σε ιστοτόπους, οποιοσδήποτε μπορεί εύκολα να ανακαλύψει τον κωδικό πρόσβασης ρούτερ που είναι συνδεδεμένα με οικιακά δίκτυα. Ορισμένοι πειρατές σκέφτηκαν να μελετήσουν τη λειτουργία αυτών των ρούτερ (μέσα από την τεχνική του “reverse engineering“) και βελτίωσαν τα εργαλεία με τα οποία «μαντεύουν» τους κωδικούς πρόσβασης WPA που έχουν ορίσει οι χρήστες.
Αν ο εισβολέας συνδεθεί με το προσωπικό μας δίκτυο wi–fi, οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Θα μπορούσε να περιοριστεί στο να χρησιμοποιεί μέρος του εύρους σύνδεσης και να συνδεθεί και αυτός στο διαδίκτυο. Μέχρι εκεί καλά, αφού το πρόβλημα που δημιουργείται είναι ελάχιστο (άσε που βοηθάμε και κάποιον που δεν έχει τη δυνατότητα, να έχει έστω και έτσι πρόσβαση). Απλά, η πλοήγηση στο διαδίκτυο θα είναι πιο αργή.
Όμως είναι δυνατό ο …εισβολέας να παρανομήσει κάνοντας χρήση της σύνδεσής μας, αφήνοντας ψηφιακά ίχνη τα οποία θα οδηγήσουν τις αρχές σε εμάς και όχι σε αυτόν (αφού είμαστε εμείς αυτοί που «φαίνονται»).
Τι κάνουμε; Αρχικά θα πρέπει να μπούμε στο μενού του ρούτερ μας, μέσω ενός φυλλομετρητή (browser). Εκεί θα χρειαστεί να αλλάξουμε τον κωδικό πρόσβασης και να θέσουμε ως πρωτόκολλο ασφαλείας το WPA2 (αντί του WPA), με τον σχετικό κωδικό πρόσβασης. Φυσικά αποφεύγουμε εύκολους κωδικούς (τύπου “admin” ή “password“).
Σίγουρα, ούτε με τον τρόπο αυτό είμαστε πλήρως ασφαλείς, όμως ένας χάκερ (ευτυχώς, συνήθως πρόκειται για ανυπόμονους) θα χρειαστεί τουλάχιστον 2 μέρες για να ανακαλύψει τον κωδικό πρόσβασης
WPA2…