Ούτε την πυρίτιδα, ούτε την Αμερική ανακαλύψαμε όταν γράφαμε για τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα προκαλούνταν στον αραβικό κόσμο με την πτώση του Μπεν Αλί στην Τυνησία.Σειρά πήραν η Αίγυπτος και η Υεμένη ενώ στην ίδια την Τυνησία τα πράγματα δεν έχουν ακόμη καταλαγιάσει και είναι απαίτηση του κόσμου να μην συμμετάσχει στα νέα κυβερνητικά σχήματα ούτε άνθρωπος από αυτούς που συμμετείχαν στις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Πάντως είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η …υποστήριξη που έδιδαν οι δυτικοί στο σύνολο των καθεστώτων αυτών όλα αυτά τα χρόνια λειτούργησε ανάποδα και όχι με τον τρόπο που περίμεναν: πήγαιναν να μειώσουν τη δυναμική των ακραίων μουσουλμανικών στοιχείων στις κοινωνίες (δια της καταπίεσης) και τελικά λειτούργησε η αυτή η στάση ως μπούμερανγκ. Δεν τους βοήθησε (τους δυτικούς, αλλά πολύ περισσότερο τις ίδιες τις κοινωνίες αυτές που ήταν πειραματόζωα επί δεκαετίες) η εξαγωγή δημοκρατίας δυτικού τύπου. Τα ακραία ισλαμιστικά κόμματα/οργανώσεις απέκτησαν ισχυρά ερείσματα στις κοινωνίες αυτές, τα οποία τώρα γίνονται το εφαλτήριο για να αναδειχθούν σε “σωτήρες” των κοινωνιών αυτών (που στην πλειονότητά τους είναι αναλφάβητες και οικονομικά κατεστραμμένες).