Πολύς λόγος τις ημέρες αυτές για το πρόβλημα με τα φορτηγά και τις άδειες (που η αξία τους έφτασε στα ουράνια, εξαιτίας και της στάσης των ιδιοκτητών, τόσα χρόνια τώρα). Πέσανε όλοι να τους φάνε τους ιδιοκτήτες. Έχουν τα λάθη τους, τα σφάλματά τους, έκαναν και αυτοί τις κουτσουκέλες τους. Τόσα χρόνια κονομούσαν – εκτός από το μεταφορικό έργο – και από την προστιθέμενη αξία που τεχνηέντως αποκτούσαν οι άδειές τους.
Το μόνο εύκολο ήταν να κάνει το κράτος τις άδειες προσωπικές: μια για κάθε μεταφορέα. Με την έξοδο του από την ενεργό δράση να την επέστρεφε ο κάτοχος την άδειά του στο ίδιο το κράτος, το οποίο θα αποφάσιζε αν θα την έδινε κάπου αλλού ή αν θα την “έκαιγε”. Σιγά μην έφτανε τα 100 και βάλε χιλιάρικα η άδεια με τον τρόπο αυτό! Άσε που θα υπήρχε και πλήρης έλεγχος της αγοράς.
Απλά πράγματα δηλαδή! Αλλά που τέτοια μυαλά…. Το μυαλό τους ήταν – και είναι – στις ψήφους και στο να μην “κακοκαρδίσουν” κάποια επαγγελματική τάξη. Η πλήρης πελατειακή σχέση μεταξύ πολιτικών και πολιτών δηλαδή.
Με την απεργία-στάση σήμερα ζημιώνονται κυρίως οι οδηγοί, άνθρωποι του μεροκάματου που σε εποχές χωρίς δουλειές βλέπουν να ελάχιστα δρομολόγια που έκαναν να εκμηδενίζονται. Και έλα εσύ μετά να τα βγάλεις πέρα, αν έχεις και 2 παιδιά που ξεκίνησαν μόλις την προηγούμενη Δευτέρα το σχολείο και μια γυναίκα που την έδιωξαν από τη δουλειά της….