Τις τελευταίες μέρες άκουγα πολλά, αλλά επειδή λένε “όπου ακούς για πολλά κεράσια, πάρε μικρό καλάθι” έλεγα οτι δεν είναι δυνατόν. Τελικά τα δείγματα προέρχονται από όλη τη χώρα.
Ο λόγος για τις δηλώσεις (δικαιώματα) που γίνονται την εποχή αυτή. Αναφέρονται πολλά περιστατικά, όπου τα δικαιώματα πληρώνονται πολύ ακριβότερα από όσο θα έπρεπε. Κλασσικό παράδειγμα η καταγγελία αγρότη από τη Β. Ελλάδα,
από τον οποίο ζήτησαν 448 ευρώ ενώ έπρεπε να πληρώσει 70 – 150 (συμπερ. του ΦΠΑ).
Κάτι παρόμοιο μου ψιθύρισαν πως γίνονταν και εδώ κάποτε (ζητούσαν ότι ποσό να ‘ναι, άσχετως αν οι καταστάσεις μεταξύ των αγροτών ήταν ακριβώς οι ίδιες). Αλλά για φέτος είδα απόδειξη που ανέγραφε 68,70 ευρώ και ο ενδιαφερόμενος μου είπε πως πλήρωσε 70 ευρώ. Διαφορά δηλαδή 1,30. Και δεν θα ακούσω πάλι τη δικαιολογία “έλα μωρέ, για ένα καφέ τα άφησα!”.
Από τη βλακεία μας ξεκινάνε όλα. Και στο γιατρό για ένα καφέ ακουμπάμε το φακελάκι (και μετά φωνάζουμε για τους γιατρούς που τα αρπάζουν), και στο δημόσιο υπάλληλο τα ακουμπάμε για να γίνει η δουλειά μας γρήγορα (και μετά βρίσκουμε ευκαιρία να τα βάζουμε μαζί του) και ….και…και…! Άπειρα τα παραδείγματα του γεγονότος. Γιατί για να λαδωθεί κάποιος (ή για να πάρει το μπαχτσίσι του, για ένα καφέ ρε γαμώτο!) δεν φτάνει μόνο να είναι λαδιάρης ο υπάλληλος. Απαιτείται να βρεθεί και ο “εκτελών το λάδωμα”……