Οι τραγικές ελλείψεις της … «άλλης» Ελλάδας

Το Πάσχα ήταν μία καλή ευκαιρία για τους μόνιμους κατοίκους των αστικών κέντρων να επιστρέψουν έστω και για λίγο στην ύπαιθρο, σε μικρότερες πόλεις και χωριά. Οι διαπιστώσεις; Απλά τραγικές. Όχι απλά υπάρχουν δύο «Ελλάδες» μέσα στην ίδια την χώρα, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που η Πολιτεία τους μεταχειρίζεται ως πολίτες Β’ κατηγορίας..
Δημόσια Υγεία; Το πρώτο και μεγάλο «θλιβερό αστείο». Το έζησε από πρώτο χέρι και ο υπουργός Εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος, όταν χρειάστηκε να υποβληθεί εκτάκτως σε αξονική τομογραφία στο Νοσοκομείο της Βέροιας. Εννοείται ότι ο αξονικός τομογράφος δεν λειτουργεί. Όχι τώρα. Δεν λειτουργεί τα τελευταία χρόνια, αλλά ποιός νοιάζεται; Εάν νοιαζόνταν κάποιος το μηχάνημα θα είχε επισκευαστεί. Για να μη ανοίξουμε και την κουβέντα για τις τραγικές ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Αστυνόμευση και ασφάλεια; Το δεύτερο «θλιβερό αστείο». Τα αστυνομικά τμήματα παίζουν τον ρόλο του διακοσμητικού κτηρίου, καθώς ο ΕΝΑΣ αστυνομικός που έχει υπηρεσία – ειδικά τις βραδυνές ώρες – δεν θα αφήσει το Τμήμα για να πάει σε οποιοδήποτε περιστατικό. Για περιπολίες και άλλα τέτοια, ας μη το συζητάμε καλύτερα.
Οδικό δίκτυο; Εάν εξαιρέσει κανείς τους μεγάλους δρόμους, όπως την εθνική ή την Εγνατία Οδό, τα υπόλοιπα κομμάτια που ακούν στο όνομα «επαρχιακό οδικό δίκτυο» είναι γεμάτα από παγίδες κακο-κατασκευών. Τρισάθλια άσφαλτος, ανύπαρκτη συντήρηση, και μετά όλοι αναρωτιούνται γιατί μπορεί να συμβαίνουν ατυχήματα ή ακόμα χειρότερα δυστυχήματα.
Αγροτική ανάπτυξη; Αυτό είναι το κορυφαίο αστείο, αγγίζοντας τα όρια της ιλαρότητας. Με τον πολύ εύσχημο τρόπο των επιδοτήσεων, κομμάτια γης που μέχρι πρότινος έδιναν σιτάρι, καλαμπόκι, καπνό, κλπ, τώρα είναι φυτεμένα με… ακακίες. Ο «Δούρειος Ίππος» της ελληνικής αγροτιάς και ταυτόχρονα της αυτάρκειας σε προϊόντα της γης είναι ήδη εδώ. Αντί ο αγρότης να παιδεύεται με εμπόρους, μεσάζοντες, τραγικούς δημόσιους λειτουργούς και ένα ανύπαρκτο κράτος, προτίμησε την εύκολη λύση του φυτέματος δέντρων, τα οποία επιδοτούνται για μερικά χρόνια. Αλήθεια τί είπαμε ότι τρώγεται από την ακακία; Όταν θα αρχίσουμε να έχουμε ανάγκη το ελληνικό σιτάρι, που σήμερα το αντικαταστήσαμε με αυτό από την Ουκρανία, τότε θα είναι πάρα, μα πάρα πολύ αργά.

Και αυτά είναι μόνο όσο ο επισκέπτης των δύο ή τριών ημερών μπορεί να παρατηρήσει με μία απλή ματιά. Η «άλλη Ελλάδα» για την οποία κανείς δεν νοιάζεται…