Αρχής γενομένης…

Το 1989, η Ελλάδα έχασε τεράστιες ευκαιρίες παρέμβασης στα Βαλκάνια (όπου φυσικά την έπαιρνε να κάνει παρεμβάσεις). Ήταν η εποχή που κλονίζονταν συθέμελα – και εν συνεχεία κατέρρευσε – ο διπολισμός, ο Ψυχρός Πόλεμος, το λεγόμενο Ανατολικό Μπλοκ. Εμείς όμως τότε ήμασταν ….αφοσιωμένοι στις απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, ήμασταν αφοσιωμένοι στα ειδικά δικαστήρια και στη μικροπολιτική και στην παραπολιτική της εποχής. Χάσαμε όμως την ευκαιρία να μετάσχουμε στις διεργασίες που ανέδειξαν την Νέα Ευρώπη, αυτή που σήμερα ζούμε και με την οποία είμαστε εταίροι.

Σήμερα, το 2009, η Ελλάδα συνεχίζει να χάνει ευκαιρίες. Αυτές που θα προκύψουν ή που προκύπτουν τις μέρες αυτές που ο κόσμος όλος προσπαθεί να βγει από την χειρότερη οικονομική κρίση που αντιμετώπισε η Υφήλιος από το 1929. Τη στιγμή που εμείς ασχολούμαστε με εκλογές, προσπαθώντας να βρούμε επιτέλους μια Κυβέρνηση που θα έχει τη βούληση και (κυρίως) το πρόγραμμα να οδηγήσει τη χώρα ξανά στην ανάπτυξη, στο Λονδίνο γίνονται κοσμογονικές αλλαγές που αφορούν την οικονομία. Στη συνάντηση του G-20, στην οποία προφανώς δεν θα μετείχαμε αλλά στην οποία μέσω της ΕΕ θα μπορούσαμε να έχουμε λόγο, αναμένονται αποφάσεις που θα αλλάξουν τα πάντα. Στρατηγικές εξόδου από την κρίση, μέτρα ανάκαμψης των οικονομιών, μεταρρύθμιση του ΔΝΤ, ανάπτυξη, καταπολέμηση της ανεργίας, οριστικοποίηση της μεταβολής των όρων που καθορίστηκαν στο Bretton Woods και πολλά ακόμη θέματα είναι αυτά που θα απασχολήσουν τους 20 «μεγάλους» αυτού του κόσμου.

Και εμείς είμαστε για πολλοστή φορά κλεισμένοι στα δικά μας, κάνουμε μια ατέρμονη ομφαλοσκόπηση και βρισκόμαστε στο μέσον μιας ατελείωτης εκλογικής διαδικασίας (που ουσιαστικά αποτελεί παραδοχή ανικανότητας και ακυβερνησίας). Είμαστε μέσα στη δίνη των Βατοπεδίων, των ομολόγων, έχουμε την «απορία» αν θα είναι υποψήφιος ή όχι με τη ΝΔ ο γαμπρός του κ. Έβερτ (ο πρώην υπουργός Π. Δούκας) ή αν θα γίνει ένοικος της περιβόητης πολυκατοικίας της κεντροδεξιάς (την οποία εσχάτως εγκατέλειψε ο ΛΑ.Ο.Σ) ο Ψινάκης!

Το ‘χουμε τελικά στο αίμα μας (ή ίσως το ένατο έτος κάθε δεκαετίας να είναι σημαδιακό και γκαντέμικο): το ’45-’49 αλληλοσκοτωνόμασταν όταν οι άλλοι ανοικοδομούσαν τις χώρες τους με το σχέδιο Marshall, το ’68-’69 ήμασταν στο γύψο όταν κάποιοι άλλοι διαμόρφωναν την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, το ’89 όταν έπεφταν τα «κόκκινα τείχη» και διαμορφώνονταν η Ευρώπη του 21^ου αιώνα εμείς στήναμε κάλπες και δικαστήρια ενώ τώρα, το 2009, ψάχνουμε αξιόπιστες λύσεις για προβλήματα που οι άλλοι έχουν λύσει εδώ και δεκαετίες. Πάντοτε ανέτοιμοι, πάντοτε καθυστερημένοι. Χάναμε ευκαιρίες και ρίχναμε το καράβι που το λένε Ελλάδα στις ξέρες με τρόπο που είναι μοναδικός παγκοσμίως. Με αυτή τη λογική που ακόμη λειτουργούμε, κάνουμε τα πάντα με καθυστέρηση 25ετίας.

Μόλις το 1974 ξεκινήσαμε να χτίζουμε μια Ελλάδα πραγματικά δημοκρατική ενώ περί το 1994 ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε την Ενιαία Ευρώπη και όχι μόνο τις επιδοτήσεις της ΕΟΚ. Οπότε μένει να περιμένουμε αξιόλογη και προσοδοφόρα για τη χώρα ευρωπαϊκή πολιτική το 2014 ενώ το τι έγινε αυτές τις μέρες στο Λονδίνο ας ελπίσουμε πως θα το αντιληφθούμε αισίως το 2034! Τον Οκτώβριο ΔΕΝ έχει ….παραλία για να αποδράσουν οι εκλογείς. Και οι νέοι ΔΕΝ πρέπει να ξαναπάνε για φραπέ, απογοητευμένοι επειδή δεν διορίστηκαν στο Δημόσιο ή αποχαυνωμένοι από τα μηνύματα πολιτικών που τους θέλουν «απολιτίκ» και light. Η συμμετοχή μπορεί να αλλάξει την πορεία. Η θέαση εκ του μακρόθεν της εκλογικής διαδικασίας σίγουρα όχι! Δυο γενιές Ελλήνων που έχασαν ευκαιρίες είναι πολλές