Παρότι τα γεγονότα είναι σχετικά φρέσκα (από το ’65 μέχρι σήμερα δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια)
κανείς δεν ξέρει τι μύγα τσίμπησε τον Μητσοτάκη τελευταία και προσπαθεί, ενεργά πλέον, να επιβάλλει μια δική του ιστορία για τα γεγονότα του Ιουλίου του 1965. Δίνει συνεντεύξεις, κάνει συνέδρια κλπ, κλπ.
Σωστά τα είπε ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης χθες (12/05/2008) στο δελτίο των 8 του Alpha. Ακόμη και ο κυρ Γιάννης, άνθρωπος της συντηρητικής παράταξης τα τελευταία 3000 χρόνια και πρώην υπουργός του Μητσοτάκη (αλλά με τεράστιο πολιτικό ένστικτο, που – γαμώτο – λείπει από τα σημερινά πολιτικά αστέρια*), μίλησε ξεκάθαρα για “αποστασία” και για “βαριά ευθύνη του Μητσοτάκη” για τα γεγονότα της περιόδου εκείνης.
Υπάρχει όμως το ερώτημα:
- προσπαθεί ο Μητσοτάκης να αποκαταστήσει την υστεροφημία του (οι παλαιότεροι θυμούνται το σύνθημα που ηχούσε στην Αθήνα τις μέρες του Ιουλίου του ’65) πρίν αποχαιρετίσει τον μάταιο τούτο κόσμο (είναι και 90άρης πλέον, μην ξεχνιώμαστε) ;
- ή μήπως προσπαθεί να εξομαλύνει την “οικογενειακή φήμη” με σκοπό να ανοίξει ο δρόμος για την Ντόρα; Γιατί η Ντόρα ως “κόρη του Ψηλού” ξεκίνησε, ως “κόρη του Ψηλού” θα τελειώσει την πολιτική της καρριέρα. Εδώ κολλάει αυτό που λένε πως αν είναι φίρμα ο μπαμπάς θα είσαι πάντα στην σκιά του, ότι και αν κάνεις.
Όπως και να ‘χει, τα γεγονότα εκείνα είναι πλέον ιστορικά, με βαρύνουσα πολιτική και πολιτειακή σημασία – λόγω αυτών που τα ακολούθησαν. Τέτοιου χαρακτήρα γεγονότα ΔΕΝ είναι δυνατόν να αναλυθούν από τους πρωταγωνιστές τους (ο μόνος εν ζωή πρωταγωνιστής είναι ο Ψηλός– που ουσιαστικά μπορεί να λέει ότι θέλει, αφού δεν έχει αντίλογο από τους υπολοίπους, γιατί οι ….μακαρίτες δεν μιλάνε). Θα πρέπει λοιπόν οι ιστορικοί του μέλλοντος να ασχοληθούν με το θέμα και όχι ο ίδιος.
Το μόνο πρόβλημα του Μητσοτάκη είναι το αλάθητο ένστικτο του ελληνικού λαού, που έστω και αργά πολλές φορές, ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι. Και το 1965 ο λαός με αυτόν τα είχε βάλει, αυτόν είχε στοχοποιήσει μεταξύ των δεκάδων που έλαβαν μέρος σε αυτό που και ο Βαρβιτσιώτης ονόμασε χθές “αποστασία”.
* την εποχή εκείνη, την τεταμένη εκείνη περίοδο, έγιναν τραγικά λάθη από πολιτικούς που αντί να ρίξουν ταφόπλακα στον Εμφύλιο και να πάνε μπροστά έκαναν τραγικά λάθη, που ουσιαστικά δίχασαν τον λαό. Όμως αν ζούσαν και πολιτεύονταν σήμερα πολιτικοί με την διορατικότητα και την οξυδέρκεια του Γεωργίου Παπανδρέου (του παππού), του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του Ηλία Ηλιού ή άλλων λιγότερο γνωστών αρχηγών της περιόδου εκείνης, τότε το 90% των 300 που σήμερα κάθονται στο Κοινοβούλιο δεν θα ήταν ούτε κλητήρες στο κτήριο!