Κλιμακωτή είναι η αντίδραση της Ελλάδας σε διπλωματικό επίπεδο σε σχέση με τις τουρκικές ενέργειες για τις “άδειες” για έρευνα και εκμετάλλευση σε περιοχές που ανήκουν στη χώρα μας, σε περιοχές που βρίσκονται όχι μόνο εντός της ΑΟΖ αλλά και εντός των στενών ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Έχοντας την υποστήριξη της Τουρκίας και του Κατάρ, ο Φαγιέζ Αλ Σαράζ (που είναι ο πρόεδρος της οντότητας που οι διεθνείς οργανισμοί αναγνωρίζουν στη Λιβύη ως διάδοχη κατάσταση του Καντάφι) έκανε τις τελευταίες ημέρες “προόδους” στο πεδίο των μαχών κόντρα στον Χαλίφα αλ Χαφτάρ (Λιβυκός Εθνικός Στρατός – LNA).
Επιτακτική είναι πλέον η ανάγκη η Ελλάδα να προχωρήσει όσο πιο σύντομα γίνεται στη μονομερή ανακήρυξη των περιοχών της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της, ώστε να θωρακίσει με τον πιο ενδεδειγμένο (και νόμιμο) τρόπο τα συμφέροντά της στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου, σε πρώτη φάση.
Όπως όλα δείχνουν είναι θέμα χρόνου ο ΟΗΕ να κάνει το κέφι της Τουρκίας, να αποδεχθεί το Μνημόνιο που έχουν υπογράψει η Τουρκία με μια από τις Κυβερνήσεις της Λιβύης (του Αλ Σάραζ) και να προχωρήσει στην ανάρτηση των συντεταγμένων της “τουρκικής” ΑΟΖ – όπως αυτές καταγράφονται στο προαναφερθέν Μνημόνιο.
Όποτε μιλάει κανείς για διεθνείς σχέσεις πρέπει να έχει στο νου του τρία πράγματα:
1. ότι δεν υπάρχουν “φίλοι” και “σύμμαχοι” παρά μόνο συμφέροντα (τα οποία, κατά περίπτωση, είναι είτε κοινά συμφέροντα είτε αντίθετα),
2. ότι ο καλύτερος σύμμαχος μιας χώρας είναι ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός ενός βασικού κορμού κατευθύνσεων – που η χώρα τις ακολουθεί πιστά όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση της,
3. ότι το σωστό timing και η προσαρμογή στις συνθήκες κάθε εποχής είναι βασικός πυλώνας στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής.
Η ώρα που οι “παίκτες” λαμβάνουν τη θέση τους στη σκακιέρα έχει έρθει.
Μέσα στις επόμενες ημέρες θα κριθούν πολλά, όχι μόνο για την ίδια τη Λιβύη αλλά και για την ανατολική Μεσόγειο γενικότερα. Πράγμα που σημαίνει πως η Ελλάδα επηρεάζεται άμεσα και για τα επόμενα πολλά χρόνια (ειδικά μετά και την είδηση που βγήκε ότι θα υπάρξει αποδοχή τουρκικής στρατιωτικής βοήθειας από την κυβέρνηση της δυτικής Λιβύης).
Μεγάλη πλάκα έχουν οι κάθε είδους ειδικοί και … “ειδικοί” που εμφανίζονται σωρηδόν τις τελευταίες ημέρες στα κανάλια και λένε τη μια π@π@ριά πίσω απ’ την άλλη σχετικά με το θέμα της υπογραφής του Μνημονίου μεταξύ της Τουρκίας και μιας εκ των Κυβερνήσεων της Λιβύης.
Βασικό λάθος των περισσοτέρων είναι ένα: θεωρούν πως οι Τούρκοι δεν θα θέσουν σε ισχύ τη συμφωνία και πως κάποια στιγμή θα σταματήσουν. Μέγα λάθος. Από την ώρα που ο Ερντογάν προχώρησε στην υπογραφή (έστω και με αυτή την κυβέρνηση της Λιβύης) του Μνημονίου, θα το εφαρμόσει.
Οι τελευταίες κινήσεις των Τούρκων στο “Τεμάχιο 4” της Κυπριακής ΑΟΖ (δηλαδή οι… βόλτες που έκανε το ερευνητικό σκάφος τους που φέρει το όνομα “Μπαρμπαρός” εντός της ΑΟΖ της Κύπρου, συνοδεία πολεμικών σκαφών της Τουρκίας) δείχνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που λέει οποιοσδήποτε άνθρωπος σκέφτεται λογικά:
ότι πρακτικά δεν θα υπάρξει ποτέ ουδεμία βοήθεια από ξένους, είτε προς την Κύπρο είτε προς την Ελλάδα, αν οι ξένοι δεν έχουν άμεση εμπλοκή (με οποιονδήποτε τρόπο) και ξεκάθαρο οικονομικό συμφέρον.
Το “Τεμάχιο 4” της κυπριακής ΑΟΖ είναι “άδειο”, δεν υπάρχει κάποια ξένη πετρελαϊκή εταιρία που να έχει δείξει (ακόμη) ενδιαφέρον για αυτό.