Συντάκτης: ΠΕΡΙΣΚΟΠΗΣΗ

Εθνική Συνδιάσκεψη του Κινήματος ή σφαγείο; Και τελικά γιατί την κοπάνησαν οι σύνεδροι;

Τα πάντα υποτίθεται πως έγιναν σε κλίμα αρμονίας ενώ η σύνθεση απόψεων ήταν κάτι παραπάνω από ….εμφανής.

Η δική μου άποψη τώρα: οι σύνεδροι την κοπάνησαν γιατί από την ώρα που αποφασίστηκε να παραχωρηθεί το στάδιο σε ιδιώτες (άλλη μια πατέντα ΝΔ), οι νέοι διαχειριστές απεφάνθησαν πως λιγότερη θέρμανση του χώρου συντελεί στην μείωση των εξόδων. Οπότε, κρύωσαν οι άνθρωποι και τα μάζεψαν….
Οι ομιλίες ήταν κάτι παραπάνω από γοητευτικές (ή απο-γοητευτικές μήπως?) ενώ οι παρόντες σύνεδροι χειροκρότησαν με θέρμη και ενθουσιασμό τους ομιλητές-υποψ. προέδρους, που υπερτόνισαν την ανάγκη να “παραμείνει το κίνημα ενωμένο και δυνατό”. Πληροφορίες που αναφέρουν σεισμό την στιγμή εκείνη στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου των Αθηνών – με επίκεντρο το Α’ Νεκροταφείο – δεν αληθεύουν! Ίσως γιατί ο μακαρίτης ο Αντρέας δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη για το ΠΑΣΟΚ.

ΚΥΡΙΑΚΗ (11 νοεμβρίου) ΚΟΝΤΗ ΓΙΟΡΤΗ….

Σε αυτήν τη χώρα υπήρχε πάντοτε η ανάγκη του προσδιορισμού. Σε αυτήν τη χώρα πάντα είσαι “ό,τι δηλώσεις”.
Από πάντα για την νεολαία υπήρχαν διάφοροι χαρακτηρισμοί, που την προσδιόριζαν είτε πολιτικά, είτε κοινωνικά, είτε ακόμη με βάση τα ακούσματά της: η “γενιά του 114”, η “γενιά του πολιτεχνείου”, η “γενιά της….καρέκλας” (οι σημερινοί σαραντάρηδες καταλαβαίνουν τι εννοώ!) κ.ο.κ.
Σήμερα στην Ελλάδα μεγαλώνει μια άλλη γενιά, αυτή “των 700”. Με βάση την συμπεριφορά της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η “γενιά των 700 ετών”, αλλά στην ουσία το 700 δεν προσδιορίζει τίποτε παραπάνω από τα 700 ευρώ μισθό που παίρνουν κάθε μήνα (στην καλύτερη των περιπτώσεων).

Και εξηγώ: οι σημερινοί 18άρηδες (στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον) έχουν εμποτιστεί από το σύνδρομο “δημοσίου υπαλλήλου” ενώ ταυτόχρονα βλέπουν και από τους μισθούς των 500 ή 700 ευρώ των νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας.
Οι γονείς τους των 18άρηδων, βλέποντας κόπους και θυσίες ετών να πηγαίνουν χαμένα στο βωμό του πολιτικού μέσου, του Χρηματιστηρίου στο οποίο χάθηκαν περιουσίες, των οικονομιών που έχασαν την αξία τους μέσα σε μιά νύχτα (και μιλάω για την νύχτα μεταξύ 31/12/2001 – 01/01/2002, βρείτε μόνοι σας τι έγινε τότε) δίχως να πάρει κανείς χαμπάρι τι έγινε, τους εμφύσησαν τον υπέρτατο εν Ελλάδι πόθο: να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Και οι 17άρηδες και 18άρηδες το πήραν το μήνυμα. Η σωτηρία είναι στο δημόσιο, στη σιγουριά του! Όποιος έχει περί αυτού αμφιβολία ας ρίξει μια ματιά σε στατιστικές έρευνες που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα.

Οι έφηβοι νεοέλληνες δηλαδή άφησαν πίσω κάτι για το οποίο ουσιαστικά είναι ταγμένοι, όπως όλοι οι έφηβοι του κόσμου αυτού: την προσπάθεια αλλαγής – προς το καλύτερο – του κόσμου στον οποίο ζούν! Έγιναν μικροαστοί με ελάχιστες απαιτήσεις, πριν καν καταλάβουν την έννοια αυτού του όρου. Έγιναν μεγαλύτεροι σε ηλικία και μυαλά ακόμη και από τους γονείς τους.
Για αυτό ίσως η πλειοψηφία τους να μπορεί να προσδιοριστεί ηλικιακά όχι στα 17 ή 18 αλλά στα 700 (χρόνια ή ευρώ που θα παίρνουν ως μισθό στο δημόσιο τομέα). Μια 18μήνη σύμβαση ή ένα stage έγινε όνειρο ζωής, το πτυχίο θα γίνει ένα εξαιρετικής αισθητικής καδράκι στον τοίχο, τα 701 ευρώ τον μήνα – σε δημόσιο (προπάντων) αλλά και σε ιδιωτικό τομέα (στην ανάγκη) ο υπέρτατος στόχος!

Καθημερινά, στην Ελλάδα του σήμερα καταστρέφονται όνειρα και σχέδια ανθρώπων που η ζωή είναι μπροστά τους. Και καθημερινά υπάρχει από όλους η απαίτηση οι άνθρωποι αυτοί να ακολουθήσουν ενα τρόπο ζωής που δεν τους ταιριάζει, έναν δημοσιοϋπαλληλίστικο τρόπο ζωής. Ένα τρόπο ζωής που περισσότερο θυμίζει 70άρη παρά 17άρη.

σημείωση: στην Ελλάδα σήμερα ο λεγόμενος “ψηφιακός αναλφαβητισμός” είναι από τους υψηλότερους στην Ευρώπη. Με τα 700 ευρώ μισθό ποιος γονέας θα βρεί τα χρήματα να προσφέρει στο παιδί του ένα υπολογιστή αξίας 450 – 500 ευρώ; και στην συνέχεια, ποιο παιδί (με μηδαμινή ή ελάχιστη γνώση χρήσης υπολογιστή) θα ανταγωνιστεί συνομήλικούς του από την Αυστρία, την Ιταλία ή την Δανία στην ευρωπαϊκή αγορά εργασίας;