Μια ακόμη Κυβέρνηση, τη δεύτερη κατά σειρά, «έφαγε» η Εκκλησία στο Μαυροβούνιο. Κι αυτό επειδή η Κυβέρνηση έκανε το… λάθος να μπλεχτεί και να θέλει να βάλει χέρι στην περιουσία της Εκκλησίας, που ιεραρχικά δίνει αναφορά παραδίπλα, στη Σερβία.
Η Κυβέρνηση του Μαυροβουνίου έπεσε, μετά από ψηφοφορία στη Βουλή. Η πρόταση δυσπιστίας υιοθετήθηκε και όσοι βλέπουν λίγο μακριά και πίσω από τα προβαλλόμενα γεγονότα, βλέπουν πως πίσω από αυτή την ψηφοφορία (και με αφορμή τα εκκλησιαστικά, που είναι καλός “κράχτης” και ο κόσμος τα αντιμετωπίζει διαφορετικά, πιο… ελαστικά) υπάρχει η προσπάθεια να σταματήσει επιτέλους το Μαυροβούνιο να κοιτάζει προς τη Δύση.
Έγιναν κάποιες συμφωνίες για τα περιουσιακά, όσοι ήταν κάποτε κατά των συμφωνιών αυτών τώρα ξύπνησαν και ισχυρίζονται ότι δεν είναι συμφέρουσες για το Κράτος, απ’ την άλλη η Εκκλησία βρίσκει ευκαιρία και θέλει να κερδίσει όσο περισσότερα μπορεί ενώ άλλοι το πάνε ακόμη πιο μακριά και θέλουν πλήρη ανεξαρτητοποίηση της Εκκλησίας του Μαυροβουνίου, μια που η εξάρτησή της από τη Σέρβικη Εκκλησία είναι μεγάλη (όπως μεγάλη είναι και η περιουσία της Εκκλησίας – όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες).
Στην ουσία όμως γίνεται ένα γεωπολιτικό παιχνίδι στο οποίο είναι μπλεγμένη και η Εκκλησία (που πολλοί τη χρησιμοποιούν και ως «μακρύ χέρι» και μοχλό πίεσης προς πάσα κατεύθυνση, έναν ρόλο που και η Εκκλησία τον επιδιώκει συνεχώς επειδή κερδίζει χρήμα και status συνομιλητή).
Τώρα τι μπορεί να συμβεί σε μια χώρα των Βαλκανίων που μένει χωρίς Κυβέρνηση όχι για κάποιο σοβαρό λόγο (όπως π.χ. για την Υγεία, την Παιδεία, την Οικονομία) αλλά με αφορμή τα… εκκλησιαστικά, αυτό δεν το ξέρει κανείς.
Και μιλάμε για μια χώρα που είναι μέλος του ΝΑΤΟ, που έχει μπει σε κάποιο δρόμο για να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που κάποτε αποτελούσε την έξοδο της περίκλειστης Σερβίας στη Μεσόγειο, που βρίσκεται δίπλα στο Κόσοβο, στη Βοσνία και στη Σερβία (συνεπώς και στη Ρωσία).
Σημαντικός όμως είναι και ο ρόλος που παίζει η Κίνα: έχει στην κατοχή της το 1/4 του χρέους του Μαυροβουνίου, έχει επενδύσει τεράστια ποσά μέσω δανείων σε αυτοκινητόδρομους, σιδηροδρομικό δίκτυο και αγωγούς ενέργειας (στο θέμα είχαμε αναφερθεί παλιότερα) με εγγύηση τον άμεσο έλεγχό τους αν τα δάνεια δεν αποπληρωθούν (σημ.: το Μαυροβούνιο στο παρελθόν είχε ζητήσει χρήματα από την ΕΕ).
Και η μεγάλη πλάκα ποια είναι;; Ότι οι συμφωνίες με τους Κινέζους ήταν τόσο εξοφθλμα αποικιοκρατικές, που σε περίπτωση διαφορών αρμόδια για την επίλυσή τους είναι τα κινεζικά δικαστήρια. Άρα αν δεν πληρώσει το Μαυροβούνιο, τότε όλα περνάνε σε κινέζικα χέρια…
(κατά τα άλλα, ο καυγάς γίνεται για την περιουσία της Εκκλησίας και τις σχέσεις της με Βελιγράδι και Μόσχα. Όμως αυτό προβάλλεται, αφού η Εκκλησία – όσο παραμένει στενά δεμένη με την Πολιτεία – είναι ένα καλό εργαλείο για να γίνονται δουλίτσες win/win για τους εμπλεκόμενους και ο κόσμος να πείθεται πιο εύκολα).