Αν υπάρχει κάτι που θα πρέπει να μας προβληματίζει, να μας φοβίζει, να μας ανησυχεί (πείτε το όπως αλλιώς θέλετε) δεν είναι ο κορωνοϊός. Ούτε είναι η πιθανότητα να βρεθούμε πάλι κλεισμένοι μέσα, επειδή εμφανίστηκε μια νέα επιθετική παραλλαγή του κορωνοϊού SARS-COV-2.
Αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίζει, να μας φοβίζει, να μας ανησυχεί (πείτε το όπως αλλιώς θέλετε) είναι η εξοικείωση με τον θάνατο εξ’ αιτίας του κορωνοϊού.
Ο κορωνοϊός δεν είναι μια… γριπούλα, όπως κάποιοι εξακολουθούν να λένε, 2 χρόνια μετά απ’ την εμφάνισή του. Δεν είναι κάτι ανώδυνο. Είναι μια ζόρικη ιστορία που θα την έχουμε για καιρό στα πόδια μας αν δεν ακούσουμε την επιστήμη. Είναι μια ιστορία που κάποιους από εμάς ίσως και να μας φέρει σε πολύ στενή επαφή με τον Χάρο.
Αυτό λοιπόν θα πρέπει να μας προβληματίζει, να μας φοβίζει, να μας ανησυχεί (πείτε το όπως αλλιώς θέλετε): η απόλυτη εξοικείωση με τον θάνατο! Καθημερινά ακούμε για 50, 60, 80, 100 θανάτους. Και το περνάμε έτσι, στο ντούκου! Λες και είναι κάτι το φυσιολογικό, λες και είναι μια είδηση που έχει να κάνει με το άναμμα ενός χριστουγεννιάτικου δένδρου ή μια δημοσίευση συνταγής για κουραμπιέδες.
Τον θάνατο όλοι θα τον συναντήσουμε, αργά ή γρήγορα. Ουδείς αθάνατος – όπως και ουδείς αναμάρτητος (βασικό θεώρημα αυτό), ενώ θα πρέπει να επισημανθεί ότι Χαϊλάντερ υπάρχουν μόνο στο σινεμά.
Αναπόφευκτα θα ‘ρθει για όλους μας κι εκείνη η στιγμή που θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε τον κόσμο τούτο. Τη στιγμή που… “πρέπει” όμως. Όχι έτσι ρε γαμώτο, όχι τζάμπα και βερεσέ!
Επειδή απ’ τη στιγμή που έχουμε στα χέρια μας εμβόλια, τεστ, μάσκες, μέτρα και μπορούμε να προφυλαχθούμε σε μεγάλο βαθμό απ’ τον ιό και από όσα αυτός προκαλεί, τότε ναι, είναι τζάμπα και βερεσέ!
Είμαστε παραμονές Χριστουγέννων του 2021 και η χώρα μετρά 20.000 θανάτους εξαιτίας του κορωνοϊού.
Και κάθε μέρα μαθαίνουμε ότι δυο λεωφορεία πέφτουν σε έναν γκρεμό και σκοτώνονται όλοι οι επιβάτες τους. Αυτό είναι το πραγματικά τρομακτικό, από μόνο του. Γίνεται όμως ακόμη πιο τρομακτικό επειδή εμείς αυτό το γεγονός το “προσπερνάμε” λες και είναι κάτι συνηθισμένο πια!
Και κυκλοφορούμε με το δικό μας αυτοκίνητο, αδιάφοροι και αμέριμνοι σα να μην τρέχει τίποτε, ανασφάλιστοι, χωρίς φρένα, χωρίς ζώνες ασφαλείας…