Ένας 14χρονος και η 12χρονη αδελφή του κατηγορούνται ότι διέπραξαν ληστεία μετά φόνου, με θύμα έναν 87χρονο.
Μια παρέα παιδιών που οι ηλικίες τους είναι μεταξύ των 13 ως 17 ετών κατηγορούνται για βιασμό κατά συναυτουργία, προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας κατά συναυτουργία και γενετήσια πράξη με πρόσωπο κάτω των 15 ετών. Θύμα ένα άλλο παιδί, μια 14χρονη.
Αν όμως ανοίξετε 10-15 “ενημερωτικές” ιστοσελίδες στα πρώτα θέματά τους θα δείτε το… κλάμα για το ρεβεγιόν που δεν θα γίνει λόγω του κορωνοϊού, το clik away, τι έγινε σε τηλεσκουπίδια τύπου Μπάτσελορ ή Μπίγκ Μπράδερ.
Όλα αυτά όμως είναι τόσο μα τόσο μικρά κι ασήμαντα μπροστά στα δείγματα μιας μελλοντικής κοινωνίας που έρχεται και που μέρος της είναι επηρεασμένο από τη συνεχή και κατ’ επανάληψη επαφή της με το έγκλημα (μέσα από το διαδίκτυο, τις τηλεοράσεις, τα βιντεοπαιχνίδια).
Το όλο σκηνικό ήρθε να επιβαρύνει και το λουκέτο λόγω κορωνοϊού στα σχολεία, που κοινωνικοποιούν τα παιδιά. Μην πει κανείς ότι τα μαθήματα εδώ και 9 μήνες – με τον τρόπο που γίνονται και με την οργάνωση που υπάρχει – μπορούν να υποκαταστήσουν στο 100% τα “κανονικά” μαθήματα.
Μέρος λοιπόν αυτής της κοινωνίας που έρχεται έχει αρχίσει να παθαίνει ανοσία με όλα όσα βλέπει, τα θεωρεί μέρος της καθημερινότητας και πολλές φορές ενθαρρύνεται επειδή βλέπει και μαθαίνει ότι ο εγκληματίας (που μπορεί να είναι φονιάς, βιαστής, διακινητής ναρκωτικών ή κάτι άλλο) ή δεν θα τιμωρηθεί καθόλου ή θα την “πηδήξει” με λίγα χρόνια εγκλεισμού σε κάποια φυλακή – σε τελική ανάλυση θα “τη βγάλει στον αφρό”.
Αν δεν το καταλάβαμε, χάνουμε τη μπάλα…!
* κάποιοι θα πουν ότι υπάρχουν και τα αντίθετα παραδείγματα, με μικρά παιδιά – θαύματα και νεαρούς που κάνουν “παπάδες” σε διάφορα πεδία, όπως για παράδειγμα ο πολιτισμός, η μουσική, οι νέες τεχνολογίες, η παιδεία. Έχουν απόλυτο δίκιο – υπάρχουν! Τι κάνουμε όμως για να έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες;;
Και σε τι βαθμό η κοινωνία, η Πολιτεία και οι ίδιοι οι γονείς δε βολεύονται με παιδιά χωμένα καθημερινά για τις περισσότερες ώρες της ημέρας μέσα σε μια οθόνη;;