Η απάντηση στο ερώτημα είναι απλή: είτε έχουμε το 90% είτε όχι, για μια ακόμη φορά δεν τα καταφέραμε και ένα ακόμη εργοστάσιο, που η σημασία του είναι εθνική, κλείνει.
Η ιστορία σε πολλά σημεία (από τη μέση της και μετά) μοιάζει με την ιστορία μιας άλλης τεράστιας βιομηχανίας της χώρας μας που τυγχάνει να βρίσκεται στην περιοχή μας. Αλλάζει μόνο η αρχή της ιστορίας, αφού η ΛΑΡΚΟ αρχικά ήταν ιδιωτική.
Η ΛΑΡΚΟ είναι ένα από τα ελάχιστα δείγματα βαριάς βιομηχανίας της Ελλάδας. Ιδιωτική αρχικά, πέρασε σε κρατικό έλεγχο κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Ο ιδιώτης, αφού πήρε ότι πήρε έφυγε. Και η εταιρία ξέμεινε σε κρατικά χέρια, για να σωθεί.
Κάτι τέτοιο δεν έγινε, η εταιρία πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, ο εξοπλισμός της άρχισε να παλιώνει και η εταιρία να μην είναι ανταγωνιστική και στο πλέον πάει για οριστικό λουκέτο.
Το παράδοξο της υπόθεσης;; η εταιρία έφτασε να παράγει το 6% των αναγκών της Ευρώπης σε σιδηρονικέλιο και το 3% των παγκόσμιων αναγκών. Και πουλούσε πρώτη ύλη σε ξένες εταιρίες που παρήγαγαν ανοξείδωτο χάλυβα.
Τώρα, η ΛΑΡΚΟ ανήκει κατά 55,2% στο ΤΑΙΠΕΔ (λόγω των Μνημονίων που υποτίθεται πως τελείωσαν), στην Εθνική Τράπεζα κατά 33,4% και στη ΔΕΗ κατά 11,4%. Και πάει προς εκποίηση ή/και πιθανότατα προς λουκέτο (τουλάχιστον στην Ελλάδα, αν δε μεταφερθεί κάπου αλλού από “επενδυτές”).