Διαβάστε και δεν θα χάσετε.
Θα μπούμε κατευθείαν στο ψητό για δυο λόγους:
1. επειδή τα λεφτά είναι πολλά
2. επειδή το ξεπούλημα των προηγούμενων ετών κάθε μέρα που περνάει γίνεται εμφανέστερο (κι επειδή ακόμη δεν τελειώσαμε με τις “πωλήσεις” / “επενδύσεις”).
Υπάρχει λοιπόν ένα νταλαβεράκι το οποίο οι μορφωμένοι το ονομάζουν “κατανομή κινδύνων”.
Ας αφήσουμε εκτός της συζήτησης το τίμημα που οι “επενδυτές” πληρώνουν (άραγε το πληρώνουν με δικά τους λεφτά;;;), το οποίο στο 99,999% των περιπτώσεων είναι μικρότερο σε σχέση με την πραγματική αξία αυτού που παίρνουν.
Τι ακριβώς είναι αυτό το πράμα;;
Αυτό το “κατανομή κινδύνων” λοιπόν χρησιμοποιείται ευρέως. Επίσης είναι ένας όρος ο οποίος συνήθως χρησιμοποιείται όταν γίνεται παραχώρηση από το Δημόσιο σε ιδιώτη (που το παίζει “επενδυτής”) κάποιας δραστηριότητας που μέχρι τη στιγμή της παραχώρησης την ασκούσε το Δημόσιο ή όταν γίνεται παραχώρηση ενός περιουσιακού στοιχείου που ανήκε στο Δημόσιο.
Βασικά, οι τρόποι για να πεις αυτό το “κατανομή κινδύνων” είναι δεκάδες (όπως για παράδειγμα “αποζημίωση λόγω ανωτέρας βίας”).
Πως λειτουργεί;;
Ο ιδιώτης και το δημόσιο όταν υπογράφουν μια σύμβαση για την παραχώρηση π.χ. κάποιου αεροδρομίου ή κάποιου αυτοκινητόδρομου ή κάποιας υπηρεσίας βάζουν μέσα στη συμφωνία τους και έναν συγκεκριμένο όρο που σχετίζεται με την “αποδοτικότητα” και τα κέρδη που θα έχει η… “επένδυση” του ιδιώτη.
Δηλαδή π.χ. συμφωνούν ότι ένας αυτοκινητόδρομος ή ένα αεροδρόμιο θα έχουν κέρδη 1.000.000 το χρόνο για 10 χρόνια. Υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ότι κι αν γίνει. Δηλαδή, ο κόσμος να χαλάσει ο “επενδυτής” θα βάλει στην τσέπη 10.000.000 σίγουρα.
Αν όμως κάτσει μια στραβή, ένας κορωνοϊός ή μια απαγόρευση κυκλοφορίας ή κάτι άλλο (δηλαδή ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ) και το 1.000.000 το χρόνο γίνει ξαφνικά 500.000, τότε το ένα εκ των μερών θα τρέξει να καλύψει τη χασούρα του άλλου μέρους.
Τι γίνεται στην πραγματικότητα;;
Συνήθως το μέρος που τρέχει να καλύψει τη χασούρα είναι το Δημόσιο. Αυτός που πούλησε δηλαδή! Κατά τα άλλα αυτός που αγόρασε το παίζει “επενδυτής” εκ του ασφαλούς (και μετά μας λένε πως έχουμε καπιταλιστικό σύστημα, με τα κέρδη και τις απώλειες να είναι στο παιχνίδι και να διακυβεύονται καθημερινά…).
Αντίθετα, το μέρος της συμφωνίας που θα εισπράξει – χάρη στην “κατανομή κινδύνων” – είναι αυτός που έκανε την υποτιθέμενη… “επένδυση” και έσωσε το Δημόσιο και τους πολίτες από μια “κακή” επιχείρηση. Τόσο απλά, τόσο καθαρά.
Φυσικά 2 ερωτήματα ξεπροβάλουν μπροστά σε όποιον μπορεί να σκεφτεί λίγο:
1. αν το συμφωνηθέν 1.000.000 το χρόνο αντί να μειωθεί πάρει την αντίθεση κατεύθυνση και αυξηθεί (π.χ. γίνει 1.500.000), τότε το Δημόσιο – που στη χασούρα πληρώνει – θα πάρει τη διαφορά από το προβλεπόμενο μέχρι το πραγματικό κέρδος (και μάλιστα θα πάρει το σύνολο της διαφοράς);;;
Μη φάτε, έχουμε γλαρόσουπα! Λεφτά σε τέτοια περίπτωση δεν παίζει να τα πάρει. Επειδή κανείς δεν θέλησε/πίεσε να μπει στη συμφωνία και μια ρήτρα για συμμετοχή στα κέρδη και όχι μόνο στη χασούρα (το “κανείς” πάει σε αυτούς που έχουν ορκιστεί να υπηρετούν το γενικό συμφέρον – είτε σηκώνοντας το ένα χεράκι τους ψηλά και ακουμπώντας το Ευαγγέλιο με το άλλο χεράκι, οι θεομπαίχτες / είτε δίδοντας όρκο επικαλούμενοι την τιμή και την συνείδησή τους)
2. αφού η Χ, Ψ, Ω δημόσια επιχείρηση ήταν τόσο κακή και προβληματική, γιατί την αγόρασε ο ιδιώτης; Είναι τόσο κορόιδο ο ιδιώτης που τη φορτώθηκε; Ή είναι τόσο καλός άνθρωπος που πήρε ένα προβληματικό κρατικό μαγαζί για να μας απαλλάξει από κάτι τόσο κακό;;
Κατά τ’ άλλα οι τύποι (αυτοί που παραχωρούν και αυτοί που λαμβάνουν) δεν παίζουν με πειραγμένη τράπουλα!
Κι άσε τον κανονικό επενδυτή – επιχειρηματία – ελ. επαγγελματία να παίζει καθημερινά με τον κίνδυνο της χασούρας και το λουκέτου, με τις υποχρεώσεις του ΕΝΦΙΑ, των δημοτικών τελών, με τους κινδύνους από ατυχήματα υπαλλήλων κλπ κλπ κλπ. Καθημερινά!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: το προηγούμενο σκεπτικό/παράθεση περιπτώσεων συμφωνιών αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Οι αποικιοκρατικές καταστάσεις που περιγράφονται είναι φανταστικές κι οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Το αν κάποιο από τα προαναφερόμενα το δούμε μπροστά μας κάποια στιγμή στο άμεσο ή στο απώτερο μέλλον θα είναι απλά μια διαβολική σύμπτωση…