Για τους δικούς μας μπορεί κάποιος να πει ότι είναι πιο διακριτικοί (όταν δεν διαδέχονται, κληρονομικό δικαίω, ο ένας τον άλλο και παίρνουν όλο το μαγαζί πακέτο).
Γιατί οι δικοί μας τουλάχιστον επιλέγουν σεμνά και ταπεινά τίποτε ξαδέρφια, κουμπάρους, κάτι ξεχασμένους θειούς, στην καλύτερη μπατζανάκια.
Στην Αμερική και στη Βρετανία όμως το έχουν τερματίσει (και με τη βούλα): ο ένας έχει διορίσει την κόρη του σύμβουλο ενώ ο άλλος τον αδερφό του υπουργό.
(και μετά κάποιοι κακεντρεχείς λένε πως οι ομοιότητες μεταξύ Τράμπ και Τζόνσον περιορίζονται μόνο στην εμφάνιση ή στα μυαλά).
Και μια σημείωση:
έχετε παρατηρήσει ότι εσχάτως σε κάθε κυβέρνηση που εκλέγεται υπάρχει πάντοτε μέσα και κάποιος που έχει εργαστεί σε υψηλά κλιμάκια είτε σε “μεγάλο διεθνή χρηματοπιστωτικό οργανισμό,” είτε στο ΔΝΤ, είτε στην Παγκόσμια Τράπεζα, είτε στην ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα;;;
Μα τι διάολο;; Στέρεψαν από επιλογές οι επικεφαλής των κυβερνήσεων;; Εξαφανίστηκαν οι πολιτικοί της διπλανής πόρτας, που έχουν ψηφιστεί κιόλας;;
Πόσο ικανά, δυναμικά και αποδοτικά είναι τέλος πάντων όλα αυτά τα αγόρια και τα κορίτσια που αναλαμβάνουν υπουργεία – κλειδιά και αφήνουν πίσω τους άλλους;;;