Η κατάσταση έχει οξυνθεί στην Ευρώπη και ίσως τελικά το μεταναστευτικό αποτελεί μια ακόμη “ευκαιρία” για να φανούν οι διαφορές που υπάρχουν μέσα στο τεχνητό αυτό οικοδόμημα που ονομάζεται ΕΕ. Ή μήπως όχι;;;
Μπροστά στο τεράστιο ρεύμα ανθρώπων από τη Μέση Ανατολή και από τη βόρεια Αφρική κάθε κράτος – μέλος της ΕΕ αλλά και κάθε χώρα που συμμετέχει στη συνθήκη Sengen κάνει του κεφαλιού της προκειμένου να “προστατευθεί”, χωρίς να δίνει σημασία σε υπογεγραμμένες συνθήκες και συμφωνίες. Κυβερνήσεις κλείνουν σύνορα, σηκώνουν φράχτες, εντείνουν ελέγχους, αναστέλουν την ισχύ συμφωνιών, κάνουν δηλαδή οτιδήποτε τους φαίνεται ικανό να ανακόψει την είσοδο στη χώρα τους αυτών των χιλιάδων ανθρώπων.
Φυσικά, στο τέλος θα την πληρώσουν πάλι οι αδύναμοι διπλωματικά και οικονομικά (θα τους πετάξουν και 5 φράγκα για να… αντιμετωπίσουν την κατάσταση).
Γιατί, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων μεταξύ των χωρών της κεντρικής/δυτικής Ευρώπης που σκέφτονται να δεχθούν, να “απορροφήσουν”, ορισμένους από τους χιλιάδες αυτούς τους ανθρώπους, ουδείς δεν τους θέλει εντός των συνόρων του.
Οι μεγάλες χώρες θα κρατήσουν, θα “υποδεχθούν”, κάποιες χιλιάδες από αυτούς, γιατί η ανάγκη για φτηνά και ανειδίκευτα εργατικά χέρια νεαρής ηλικίας στις ευρωπαϊκές βιομηχανίες είναι μεγάλη (σε μια Ευρώπη που υποφέρει από υπογεννητικότητα) και θα γίνει ακόμη μεγαλύτερη όσο περνούν τα χρόνια. Όταν οι ανάγκες θα καλυφθούν – κάτι που μπορεί να έχει ήδη γίνει, τότε θα αρχίσουν οι συζητήσεις για την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Στο τέλος θα την πληρώσουν η χώρα μας, η Ιταλία, η Μάλτα, η Κύπρος, τα Σκόπια και τα νότια Βαλκάνια. Θέλουν να τους αφήσουν εδώ, να δημιουργήσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης, θέλουν να τους μαντρώσουν κάπου μακριά από τις χώρες τους. Κι ας δημιουργήσει η κατάσταση αυτή τεράστια κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα. Απλά δεν τους νοιάζει! Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Κι ας ευθύνονται με τις πολιτικές τους οι μεγάλες χώρες για πολέμους, για προμήθειες όπλων, για ανυπαρξία και απραξία όταν γιγαντώνονταν τα κάθε είδους ισλαμικά κράτη και φούντωναν οι εμφύλιοι. Στο τέλος πάλι θα την πληρώσουν τα… βατράχια, κι ας μαλώνουν τα βουβάλια στη διεθνή σκηνή.