Συνέντευξη στο ιταλικό τηλεοπτικό πρόγραμμα Presa Diretta παραχώρησε ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας Γιάννης Βαρουφάκης.
Σε αυτή ο Έλληνας ΥΠΟΙΚ αναφέρθηκε στη σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη, τόνισε τα προβλήματα που έχει το ευρώ (που υφίστανται από τη γέννησή του – δεν είναι σημερινά και αυτό το ξέρουν ακόμη και οι πέτρες από την Ιρλανδία μέχρι την Κύπρο και από τη Μάλτα μέχρι τη Φινλανδία), ζήτησε την εφαρμογή ενός ευρωπαϊκού new deal (και σε αυτό δεν έχει άδικο, γιατί το καπιταλιστικό σύστημα είναι τέτοιο που όταν ο κύκλος φτάνει στο αμήν απαιτούνται διορθώσεις για να επανέλθει),
μίλησε επίσης για τις χώρες του Νότου που θα αντιμετωπίσουν προβλήμα αν η πολιτικές λιτότητας συνεχιστούν και αναφέρθηκε στο ότι πιθανή έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα συμπαρασύρει άπαντες.
Αναφερόμενος στο ιταλικό δημόσιο χρέος, σημείωσε πως ούτε αυτό είναι βιώσιμο – φυσικά σε χρόνο dt το τελευταίο έσπευσε να το διαψεύσει ο Ιταλός ομόλογός του.
—
Αν αφήσουμε στην άκρη όλα όσα είπε και κρατήσουμε μόνο το new deal, θα δούμε πως δυστυχώς αυτό με τους σημερινούς όρους που παίζεται το παιχνίδι στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρόκειται να γίνει ποτέ!
Και αυτό γιατί η ΕΕ δεν είναι ΗΠΑ (δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση).
Δεν υπάρχουν ούτε οι δομές αλλά ούτε και η θέληση να γίνει ένα ευρωπαϊκό new deal, γιατί η ΕΕ είναι στηριγμένη σε πήλινα πόδια:
- δεν υπάρχει ένας εκλεγμένος πρόεδρος (όπως ας πούμε ήταν ο Ρούσβελτ) – άρα νομιμοποιημένος από τη λαίκή θέληση, υπάρχουν 28 Κυβερνήσεις που η κάθε μια κοιτά τα του οίκου της και κάτι διορισμένοι (εκλεγμένοι στα χαρτιά) από αυτές που το παίζουν Πρόεδροι της ΕΕ, δεν έχουν καμία πραγματική εξουσία και εισπράττουν και έναν σκασμό λεφτά ως αποζημίωση για το έργο τους.
- δεν υπάρχει μια Κεντρική Τράπεζα που να θέλει να κάνει πράγματα (όπως η FED) αλλά υπάρχει μια ΕΚΤ που λειτουργεί ως το μακρύ χέρι Κυβερνήσεων ων ισχυρών κρατών-μελών και απειλεί με διάφορα χρηματοοικονομικά τερτίπια όποιον τολμήσει να αρθρώσει μια κουβέντα παραπάνω.
- δεν υπάρχουν οι πολιτικοί που πραγματικά ενδιαφέρονται αλλά πολιτικάντηδες του χειρίστου είδους που ενδιαφέρονται για την πολιτική τους επιβίωση και μόνον, εξυπηρετώντας “εθνικά” συμφέροντα όπως έκαναν παλιά οι κομματάρχες στα χωριά της Ελληνικής επαρχίας (Γκόρτσοι δηλαδή, αλλά “εθνικής εμβέλειας”).
Το μόνο που υπάρχει είναι ένα μόρφωμα πολιτικο-οικονομικής φύσης, που εξυπηρετεί συγκεκριμένες καταστάσεις, που αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς πορεύεται και αλλού θα καταλήξει.
Γιατί αν υπήρχαν και 200-300 εκατομμύρια στα 500 (από τον πληθυσμό της ΕΕ) που ήταν υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης, τώρα – λόγω της κρίσης ζήτημα να έμειναν καμιά 50αριά.
Οι υπόλοιποι είναι είτε δημοκράτες ευρωσκεπτικιστές (ευτυχώς ακόμη αποτελούν το πλειοψηφικό ρεύμα σε όλες τις χώρες) είτε στηρίζουν ανεγκέφαλους φασίστες και νεοναζί (που την έχουν δει σωτήρες και ηγέτες και στήνουν κόμματα από το πουθενά σε όλες τις χώρες της ΕΕ, εκμεταλλευόμενοι την ανέχεια που έφερε η κρίση).