Πολλά λέγονται τις ημέρες μετά από τη συνάντηση Βαρουφάκη με Ντάιζελμπλουμ – και υπό το πρίσμα των επισκέψεων Τσίπρα σε χώρες της ΕΕ (στις οποίες η Ελλάδα χρωστάει τα περισσότερα) – για την πορεία που τελικά θα ακολουθήσει η χώρα στο θέμα των δανείων και του χρέους.
Αν αφήσουμε στην άκρη τη συζήτηση του τύπου “μα υπάρχουν και άλλοι που χρωστάνε περισσότερα, ακόμη και αναλογικά ανά κάτοικο – γιατί τα έχουν με εμάς;;;”, τότε θα πρέπει να δούμε σοβαρά πως θα πρέπει να κινηθεί η χώρα και τι θα ζητήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σταδιακά μέσα σε διάστημα 2-3 χρόνων πέρασε (και πολύ καλά έκανε, γιατί δεν είμαστε μόνοι στον πλανήτη) από τις μονομερείς ενέργειες στις συζητήσεις για επαναδιαπραγμάτευση και επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους.
Όμως στο μεσοδιάστημα υπήρχε και μια προεκλογική περίοδος, κατά την οποία ειπώθηκαν και διάφορα που πλέον δεν συμβαδίζουν με όσα φαίνεται πως σκοπεύει να πράξει ο νέος ΥΠΟΙΚ Γιάννης Βαρουφάκης.
Στην ουσία των πραγμάτων: ο Βαρουφάκης – με βάση αυτά που έχει πει τόσο στις συναντήσεις του με τους ξένους όσο και σε συνεντεύξεις του μετά την υπουργοποίησή του – ζητάει επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και όχι κούρεμα, επίσης ζητά μια “ανάσα” στην αποπληρωμή ώστε να επιτευχθούν ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί ή έστω προϋπολογισμοί με ελάχιστο πρωτογενές πλεόνασμα (και όχι τα τέρατα που ζητούσε η Επιτροπεία, αλλιώς όσο και να χτυπιόμαστε ως χώρα η καταστροφή θα συνεχίζεται) και τέλος ζητάει μεταρρυθμίσεις.
Τι θα γίνει και κατά πόσο θα ισχύσει στο εσωτερικό η γραμμή Βαρουφάκη είναι άγνωστο! Αυτό που μένει επίσης να δούμε είναι κατά πόσο η ίδια γραμμή θα γίνει αποδεκτή από τους πιστωτές μας, υπό το πρίσμα και των δηλώσεων Ομπάμα και Γερμανών.
Αυτό πάντως που έχει αποδειχθεί μέσα στις 7-8 μέρες που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση είναι άλλο: το ότι οι προηγούμενοι πρέπει να είχαν τεράστιες δυσκολίες “επικοινωνιακού τύπου” με τους πιστωτές, γιατί οι νέοι μέσα στο διάστημα αυτό κατάφεραν να κάνουν τους πιστωτές να συζητούν και μάλιστα σοβαρά όλα τα ενδεχόμενα (άσχετα με το τι θα γίνει στην πορεία)…