Σαράντα χρόνια πέρασαν. Σαράντα. Από εκείνο το πρωϊνό της 20ης Ιουλίου του 1974, όταν τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν σε μια ανεξάρτητη χώρα όπως ήταν (στα χαρτιά) η Κύπρος.
Ανεξάρτητη κατόπιν αμερικανικών και βρετανικών προσταγών και σχεδιασμών, μετά από την υπογραφή δυο συμφωνιών που είχαν γίνει πολύ πριν από το 1974, στις αρχές του 1959. Στη Ζυρίχη (αρχικά) και στο Λονδίνο στη συνέχεια, μέσα σε ελάχιστο διάστημα, δέθηκε χειροπόδαρα η Κύπρος, ώστε να αποκτήσει μια ανεξαρτησία που είναι αμφίβολο κατά πόσο την ήθελε – σε σχέση πάντοτε με την “Ένωση” με την Ελλάδα.
Οι ανύπαρκτοι Τούρκοι επανήλθαν από την πίσω πόρτα στο παιχνίδι (για να κρατηθούν οι ισορροπίες στην Ανατολική Μεσόγειο – από το 1878 είχαν παραχωρήσει το νησί στους Άγγλους) μέσα από “Συνθήκη Εγγυήσεων”, τα δικά μας “τσακάλια” προσπαθούσαν ακόμη και πολλά χρόνια μετά από το 1959 να επανακτήσουν την κυριαρχία (που οι ίδιοι παρέδωσαν) στο νησί, καταμετρούνται άπειρα τραγικά λάθη επί λαθών από πολιτικούς και χουντικούς και στο τέλος αυτό που μένει είναι μια εισβολή και κατοχή που ξεκίνησε σαν σήμερα πριν 40 χρόνια.
.
Στο ενδιάμεσο, από τότε μέχρι σήμερα, έχουμε
- έναν πόλεμο με εκατοντάδες νεκρούς και αγνοούμενους,
- χιλιάδες Τούρκους στρατιώτες να βρίσκονται στην Κύπρο μετά από τα κύματα της επιχείρησης εισβολής,
- τη μεταφορά δεκάδων χιλιάδων εποίκων με σκοπό να αλλοιωθεί η πληθυσμιακή σύνθεση του νησιού,
- την ανακήρυξη του κατεχόμενο τμήματος της Κύπρου ως “ανεξάρτητου” κράτους το 1983,
- άπειρες συνομιλίες που δεν οδηγούν πουθενά,
- τους Άγγλους να διατηρούν στο νησί τις κυρίαρχες βάσεις τους,
- ατέλειωτα παζάρια για κάτι που είναι παντελώς παράλογο (νομιμοποίηση μιας κατάστασης που κατάφωρα παραβιάζει το Διεθνές δίκαιο),
- παρεμβάσεις που δεν εξυπηρετούν το Έθνος ακόμη και από την Ελλάδα και τους πολιτικούς της,
- δημοψήφισμα για “ένωση” με το κατεχόμενο κομμάτι στο οποίο το 76% των Ελληνοκυπρίων είπε “όχι”,
- είσοδο της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ αλλά και αποδοχή της στάσης των Τούρκων (δεν αναγνωρίζουν εδάφη της ΕΕ αλλά η ίδια η ΕΕ τους χαϊδεύει λόγο του μεγέθους της αγοράς τους και της θέσης της Τουρκίας),
- πετρέλαια, αέρια, πλατφόρμες εξόρυξης,
- μνημόνια, κουρέματα καταθέσεων και στην ουσία καταστροφή της οικονομίας του νησιού με έξοδο αρκετών δις και απογύμνωση των κυπριακών τραπεζών,
- κλπ κλπ κλπ….
.
Αυτό που μένει όμως μετά από όοοοολα αυτά στο μυαλό κάθε (λογικά) σκεπτόμενου και ολίγον γνώστη της Ιστορίας είναι αυτό που είχε πει κάποτε ο Τ. Παπαδόπουλος, σε εκείνο το μήνυμά του της Μεγάλης Τετάρτης του 2004 (7 Απριλίου), τριάντα χρόνια μετά την εισβολή και λίγες μέρες πριν από το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν: “Παρέλαβα Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω «Κοινότητα» χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα. Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της”.