Κατηγορίες
Χωρίς κατηγορία

40 χρόνια μετά

noe73Τι να προσπαθήσεις να εξηγήσεις τέτοια μέρα, ειδκά δε σε αυτούς που κλείνουν τα μάτια στα αυτονόητα;

Πως άλλο πράγμα είναι το Πολυτεχνείο του Νοέμβρη του 1973 (ως δράση, ως αντίδραση, ως σκεπτικό, ως σημείο αγώνα ενάντια στην καταπίεση αλλά και σε αυτούς που ξεπούλησαν λίγους μήνες μετά τμήμα του εθνικού χώρου) και άλλο πράγμα είναι αυτό που ονομάστηκε “γενιά του Πολυτεχνείου” και η οποία συνδέθηκε άρρηκτα με μια περίοδο που ξεκινά την καριέρα της στη μεταπολίτευση και φτάνει μέχρι σήμερα (και φέρει τμήμα της ευθύνης για το σημερινό οικονομικοκοινωνικό χάλι);

Χαμένος χρόνος!

Αριβίστες υπάρχουν παντού, σε όλους τους χώρους. Επάνω στο Πολυτεχνείο του 1973 “χτίστηκαν” καριέρες και περιουσίες από ανθρώπους που πολλές φορές ήταν κενοί περιεχομένου. Για το σημερινό χάλι, όπως το βιώνουμε όλοι μας καθημερινά, δεν φταίει η λεγόμενη “γενιά του Πολυτεχνείου”. Άλλος ήταν ο σκοπός του Πολυτεχνείου, ως μαζική εκδήλωση διαμαρτυρίας, όχι η κατάληψη και η νομή της εξουσίας από μια σειρά από λαμόγια – που όντας τμήμα της γενιάς αυτής – το χρησιμοποίησαν δεόντος και κινήθηκαν αργότερα με γνώμονα το προσωπικό και όχι το γενικότερο όφελος.

Ίσως, με τις εξελίξεις των τελευταίων ετών, καλό θα ήταν να θυμηθούμε ένα παλιό τραγούδι που μέσα στο στίχο του έλεγε το γνωστό “…Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, κρατούσαν δίκιο οι οχτροί…”. Επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.