Ένα μόρφωμα που θα διοικούνταν ως πολυεθνική – ή ως υποκατάστημα πολυεθνικών – και που θα θεωρούσε πρόβατα τους κατοίκους δεν ήταν (σίγουρα) αυτό που ήθελαν να φτιάξουν ο Konrad Adenauer, ο Alcide De Gasperi, ο Sicco Mansholt, ο Walter Hallstein, ο Altiero Spinelli, ο Robert Schuman ή ο δικός μας ο Κων. Καραμανλής.
Είπαμε και το ξαναλέμε, όπως και πολλοί άλλοι: η μετατροπή της ΕΕ σε μια ομοσπονδία είναι το επόμενο βήμα. Το οποίο δεν είναι απαραίτητα ένα “κακό βήμα”. Είναι όμως εφικτό και ορθό βήμα υπό τις παρούσες συνθήκες;
Η ομοσπονδία θα βοηθήσει σε πολλά, ίσως να “ρίξει” κάποιους σε πολλά άλλα πράγματα, τίποτε δεν γίνεται αν δεν δώσεις, δεν μπορείς να παίρνεις μόνο!
Το πρόβλημα είναι ότι
– ομοσπονδία με τους όρους που λειτουργεί σήμερα η ΕΕ,
– με τον τρόπο που επιβλήθηκε (από “πάνω” προς τα “κάτω” και σε χρόνο που δεν επέτρεψε να γίνουν πολλά)
– με ένα διευθυντήριο που δεν δίνει λογαρισμό στους λαούς και στις Εθνικές Κυβερνήσεις,
– αλλά κυρίως με ένα διευθυντήριο υποταγμένο στις τράπεζες και στις …αγορές,
δεν γίνεται να υπάρξει, γιατί πάντοτε θα ισχύει το δίκαιο του δυνατού (όσον αφορά τις χώρες) και το δίκαιο του ακραίου νεοφιλελευθερισμού όσον αφορά τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων.