Ευήθης, -ης, εύηθες {ευήθ-θους | – εις (ουδ. -η)} λογ. αυτός που χαρακτηρίζεται από υπερβολική αφέλεια και αγαθότητα, που διακρίνεται από την ευπιστία και την ανοησία του. ΣΥΝ. Αγαθός, αγαθιάρης, αφελής, απλοϊκός, εύπιστος, μωρός, μωρόπιστος, χαζός, ανόητος, ΑΝΤ. Έξυπνος, πονηρός, αετός – Ευήθως επίρρ. , ευήθεια (η) [ αρχ.]
Σχόλιο: λ. ανόητος
[ΕΤΥΜ. αρχ. αρχική σημασία “καλόκαρδος, ενάρετος”, εὐ+ ήθης < ἦθος. Η σημερινή μειωτική σημασία είναι ήδη αρχ.]
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β” έκδοση, Γ” ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 687