Ένα επίσης σημαντικό θέμα (για κατοίκους, επαγγελματίες που διαθέτουν καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος – καφέ, ζαχαροπλαστεία, μπαρ κλπ) ήταν και αυτό που συζητήθηκε – και δυστυχώς (το δυστυχώς θα το εξηγήσουμε προς το τέλος) ψηφίστηκε και αφορούσε τα τραπεζοκαθίσματα.
Το πρόβλημα ξεκινά και σχετίζεται με τον χώρο που θα καταλαμβάνουν τα τραπεζοκαθίσματα στα πεζοδρόμια και στον πεζόδρομο.
Από το Δήμο (εισηγητής ο αντιδήμαρχος Σ. Κούγκας) η πρόταση (που τελικά ψηφίστηκε) ήταν να μειωθεί ο χώρος προς όφελος των πεζών. Σκοπός να μπει μια σειρά στο θέμα και να κλείνει μια πληγή που πραγματικά καίει την Αλεξάνδρεια και συγκεκριμένο τμήμα της πολεοδομικού συγκροτήματος.
Το σκεπτικό, σωστό, για να τελειώνει μια πραγματικά αρρωστημένη κατάσταση. Ο τρόπος όμως που εφαρμόστηκε είναι λάθος.
Από την “άλλη πλευρά” οι καταστηματάρχες.
Που “έχουν στην πλάτη” τους οικογένειες τους, που πρέπει να σκεφτούν για τους εργαζόμενους στα μαγαζιά τους αλλά και που πρέπει να σκεφτούν και τους περίοικους.
Μια “τρίτη πλευρά” θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι και οι τελευταίοι, οι περίοικοι. Αυτοί ας θεωρήσουμε πως εκπροσωπήθηκαν από τον Δήμο.
Τα λάθη, κατά την ταπεινή μας γνώμη, που προκάλεσαν την χθεσινοβραδυνή ένταση ήταν δυο και προέρχονται από αμφότερους:
α) ο Δήμος, δια του εισηγητή αλλά και της πλειοψηφίας που υπερψήφισε στο τέλος, δεν φάνηκε διαλλακτικός απέναντι στους καταστηματάρχες (που έχουν κάνει και αυτοί τα δικά τους λάθη και το έχουν κατά καιρούς παρατραβήξει με τις μουσικές και τα τραπεζοκαθίσματα – ας μην λέμε μισόλογα τώρα!). Η πρόθεση να μην γίνει ουδεμία συζήτηση για το θέμα ήταν εμφανές πως ήταν προαποφασισμένη. Θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή η πρόταση που ακούστηκε από πολλούς να πάρει το θέμα μια αναβολή και να συζητηθεί, έστω, στη επόμενη συνεδρίαση.
β) οι καταστηματάρχες βαρύνονται και αυτοί με ένα βασικό λάθος: δεν εμφανίστηκαν με μια ξεκάθαρη πρόταση για το θέμα. Ας μην εξετάσουμε τα λάθη του παρελθόντος, τα οποία πιθανόν να οδήγησαν (όλα αυτά τα χρόνια) σε έλλειψη εμπιστοσύνης έναντί τους. Όμως, αφού είναι εκ των πρωταγωνιστών της κατάστασης και ήταν γνώστες ότι η συζήτηση θα γίνονταν χθες, όφειλαν να μην εμφανιστούν όπως εμφανίστηκαν (στην ουσία ανοργάνωτοι και απροετοίμαστοι) αλλά να έχουν μια έτοιμη αντιπρόταση για να παρουσιάσουν, ώστε να “απαιτήσουν” να αναβληθεί η ψήφιση.
Στο δια ταύτα:
– η πλειοψηφία υπερψήφισε το θέμα και έτσι είναι σε ισχύ. Όπως ανέφερε ο εισηγητής η πρόταση είναι πολύ λειτουργική και πως το σύνολο (προφανώς το κοινωνικό) θέλει να περπατήσει.
– από τη μειοψηφία όλοι όσοι έλαβαν τον λόγο τάχθηκαν υπέρ της αναβολής, της επανεξέτασής της κανονιστικής και της εφαρμογής της αργότερα, όταν ξαναγραφεί, όταν και ο καιρός θα βολεύει άπαντες (ακόμη και αυτούς που έκαναν τους υπολογισμούς τους για να δουλέψουν με π.χ. 50 καθίσματα και όχι 5). Επίσης αναφέρθηκε πως η κανονιστική ορθώς είναι λεπτομερής αλλά πως είναι “καθετη” και δεν λαμβάνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες.
Ο Μπ. Γκιόνογλουανέφερε πως το θέμα πρέπει να επανεξεταστεί, ο Χρήστος Αλευράς ζήτησε την άμεση απόσυρσή της (στο σημείο αυτό ο Α. Κούγκαςτου είπε ότι άλλα έλεγε στην Επιτροπή Ποιότητας Ζωής και εκεί υπήρξε ένταση), ο Γ. Απατσίδης ανέφερε ότι το θέμα θα πρέπει να το δουν ειδικότεροι των συμβούλων πριν γίνει οτιδήποτε και έφερε ως παράδειγμα οριοθέτησης για τα τραπεζοκαθίσματα αυτά που συμβαίνουν στη Θεσσαλονίκη ενώ και ο Κ. Ναλμπάντηςζήτησε την απόσυρση της κανονιστικής. Ενδιαφέρουσα ήταν μια αποστροφή στο λόγο του Τ. Τασιόπουλου, ο οποίος αφού και αυτός ζήτησε την απόσυρση έκανε ένα ερώτημα σχετικά με την εγκυρότητα ή όχι της κανονιστικής και ζήτησε να μάθει αν όλα τα μέλη της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής ειδοποιήθηκαν όταν έπρεπε.
Τέλος, οι καταστηματάρχες έχουν τα δίκια τους και αυτοί. Γιατί είναι παράλογο να γίνεται προσπάθεια εξομάλυνσης μιας πραγματικά προβληματικής κατάστασης (που θα πρέπει να λήξει κάποια στιγμή) τώρα που η περίοδος έχει αρχίσει.
Όταν συζητούνταν το θέμα αυτό λοιπόν η συνεδρίαση τα είχε όλα και κυρίως ένταση (οι καταστηματάρχες επανήλθαν στην αίθουσα μετά από την ψήφιση και διαμαρτυρήθηκαν έντονα, χωρίς όμως να εισακουστούν και αφού η πλειοψηφία των συμβούλων της αντιπολίτευσης είχε αποχωρήσει).
Και η κατάληξή της: η ψήφιση του θέματος, αντί να βρεθεί μια χρυσή τομή, που όμως δεν θα κοιτά ούτε το συμφέρον των καταστηματαρχών αλλά ούτε και θα προσκρούει σε απόλυτες απόψεις. Το μόνο που θα έπρεπε να κοιτάει θα ‘πρεπε να ‘ναι ο δημότης, ο περίοκος, ο πεζός κ.ο.κ.
Και για να γίνει αυτό η κοινή λογική λέει πως απαιτείται συζήτηση μεταξύ των όλων, πράγμα που δεν έγινε αφού οι μεν δεν ήθελαν και οι δε δεν έφεραν μια συγκεκριμένη και τεκμηριωμένη πρόταση.
Ας ελπίσουμε πως, παρά την ψήφιση, το θέμα θα ξανανοίξει κάποια στιγμή, για να λήξει με τον ενδεδειγμένο τρόπο, όμορφα, χωρίς εντάσεις και με μια προσπάθεια να συγκεραστούν όλες οι απόψεις.