Αν θελήσουμε να αντιληφθούμε πόσο μεγάλα – και κατά συρροή – τραγικά λάθη έχουν γίνει σε σχέση με την ελληνική αγροτική παραγωγή αρκεί να δούμε ένα στοιχείο που προέρχεται από την αγορά ελαιολάδου κι είναι πρόσφατο. Στην αγορά της Ισπανίας υπάρχει σκεπτικισμός γιατί το ενδιαφέρον για τις αγοραπωλησίες ελαιολάδου είναι μειωμένο. Αιτία το γεγονός της στροφής των Ιταλών στην Ελλάδα, απ’ την οποία αγοράζουν φθηνότερα τις ποσότητες που θέλουν (για να τις εμφιαλώσουν και να τις πουλήσουν αργότερα στις αγορές του Κόσμου σε μπουκαλάκια, ως κόσμημα).
Αυτό σημαίνει 2 πράγματα:
1) την “ιδιοποίηση” (με ή χωρίς εισαγωγικά, δεν είναι αυτό το θέμα) του κατά πολλούς ανώτερης ποιότητας ελληνικού λαδιού,
2) τη μείωση του περιθωρίου κέρδους των Ελλήνων παραγωγών και τη μεγάλη χασούρα της οικονομίας γενικότερα (αφού όχι μόνο τα βραχυπρόθεσμα αλλά κυρίως τα μακροπρόθεσμα κέρδη χάνονται, προς όφελος των χωρών που μεταποιούν ελληνικά προϊόντα πρώτης ποιότητας και τα προωθούν στις αγορές ως δικά τους).
Πάντως, σύμφωνα με τις προβλέψεις (ενημέρωση που εξέδωσε το Νοέμβριο του 2012) του Διεθνούς Συμβουλίου Ελαιολάδου (IOC) η παγκόσμια παραγωγή ελαιολάδου, κατά το 2012/2013 προβλέπεται πως θα φτάσει τους 2.718.000 τόνους.